Jaren geleden is het publiek getuige van een hilarisch Faith No More concert waar de cross-over band met een aerobic discoversie van Europe’s The Final Countdown opent en de nodige goed ontvangen verwarring onder het aanwezige volk zaait. Hou dit gevoel vast en zet vervolgens Skinwalker, de tweede plaat van het uit Wales afkomstige Buzzard Buzzard Buzzard op. Schaamteloos volgen snoeiharde gitaarriffs en boyband-achtige koortjes elkaar op, en stoppen ze daar de nodige ouderwetse seventies funk tussen. Geniaal? Zeker niet, het is geen Angel Dust. Leuk? Dat is het absoluut. Opperhoofd Rees illustreert de albumhoes als een luguber wezen in een eng donker bos, de tot leven gekomen nachtmerrie van The Cure boegbeeld Robert Smith.

Onderschat echter het schrijverstalent van Tom Rees niet. Bij National Rust schept hij een beeld waar de zanger het geluk aan de andere kant van de regenboog in een flinke emmer aan roestbruine drab laat overlopen. De wereld in sepiatinten. Er is weinig tolerantie in deze hedendaagse maatschappij, met catchy Buzzard Buzzard Buzzard songs vrolijken we het geheel tot een toegankelijk leefklimaat op. National Rust heeft het loeizware van de nu-metal met een gestoorde postpunkdisco combinatie, en het werkt perfect. Chew, we slikken alles wat er voorgekauwd wordt.

Heerlijk hoe Zac White de luchtgitaaruitspattingen letterlijk in het gezongen wow wow wow van het onderdanige My Star Sign Is a Bassett Hound kracht bijzet. En zo hoort het ook, op de Skinwalker A-kant draait het vooral om het plezier, met hier en daar een kritische noot, die ze vervolgens weer net zo gemakkelijk kraken. We thrashen ons volgevreten met een veelvoud aan energiebommetjes door het headbangende Sugar Sandwich heen.

Gevuld met de nodige dikmakers rusten we voldaan bij de psychedelische The Drowning Bell progrock uit. Tegen het einde eist een gefrustreerde ingehouden garage gitaarsolo zijn moment nog op, vervolgens wiegen de synths je weer terug in slaap. Dat daarna nog een spoken word outro volgt is net teveel van het goede; had deze dan als intro geplaatst. Oké, hier kiezen ze ervoor om er de A-kant mee te af te ronden. Teveel van het goede, zo vat je het eerste Skinwalker gedeelte het beste samen.

De zwaarte volgt in het tweede stuk. Leatherbound leunt volledig op In Bloom van Nirvana waar vervolgens een verknipte drumpartij van Ethan Hurst en verdwaalde Queen samenzang op los wordt gelaten. Ook het semi-akoestische In My Egg staat met beide legerlaarzen in de grunge jaren negentig. Dan volgt het serieuze Therapy, waarbij het duidelijk is dat de tekstschrijver met structuurlosbandigheid worstelt en de hokjes in zijn hoofd amper kan ordenen. Dit verantwoordt tevens de chaotische grenzeloosheid van Buzzard Buzzard Buzzard. Het is geen keuze, het is een gegeven. Human Compression is een voortzetting van de zojuist opgewekte paniekaanvallen.

Vervolgens valt bij Night of the Skinwalker alles op zijn plek. De verschrikkingen op de albumhoes zijn niet komisch bedoeld. Dit is het trauma waarmee Tom Rees dagelijks handelt. Zijn gedachtegang blijft maar in beweging en zelfs in de nacht komt de muzikant amper aan rust toe. Aan de ene kant geweldig dat hij hierdoor zijn talent volledig uitbeent, anderzijds lijdt deze zelfcastratie tot een onnavolgbaar duister geheel. Triest hoe hij na het slotakkoord vanuit zijn eigen begrafenis naar een onvoltooid leven terugblikt. Wat overblijft is een raar onbevredigend gevoel, alsof je naar een uitvaart gaat en dat er tegen je zin in verwacht wordt om er een prachtig eindfeest van te maken.