Na een jaar was de Spaanse flamencogitarist Vicente Amigo 25 oktober weer terug in Carré (en 26 oktober in de Nieuwe Luxor, Rotterdam). Nu met een paar composities van zijn laatste album Tierra (2013) en de albums Paseo de Gracia ( 2009) en Ciudad de las Ideas (2000). En het allerbelangrijkst met zijn fenomenale spel dat zo warm en sprankelend is dat het als toeschouwer heerlijk is om er naar te luisteren.

Niet voor niets wordt Vicente beschouwd als de opvolger van wijlen Paco de Lucia. Hij brengt een eerbetoon aan de maestro op Memorias de los Sentidos, zijn begin 2017 te verschijnen nieuwe album. In Carré gaf hij daar al een voorproefje van zoals in Rumba Pan Caliente.

Voor het eerst speelde hij een seguiriyas, die zeer complexe flamenco stijl. Ook andere flamenco stijlen als soleá, tangos, rumba en bulerías passeerden de revue. Vooral in die bulerías vlamden Vicente en zijn groep van uitmuntende begeleiders: Añil Fernández (2e gitaar), Paquito González (cajón, percussie), Rafael de Utrera (zang), Ewen Bernal (bas) en danser El Chorro. De laatste danste tijdens de bulerías voor en na de pauze. De voetenpercussie (zapateados) kwam wat langzaam op gang maar aan het slot kletterden de schoenen vol ritmische variaties over her podium.

In zijn solo’s liet Vicente zijn fenomenale spel vol melodische variaties van de snaren springen. En wat een geconcentreerde snelheid, wat een diepgang, wat een vloeiend samengaan van melodie en ritmiek in strakke doch soepel klinkende toques. En dan natuurlijk de prettige herkenning van zijn oude repertoire zoals Tangos del Arco Barco van Ciudad de las Ideas en Autorretrato van Paseo de Gracia dat hij ooit speelde met wijlen Enrique Morente. En Estación Primavera, Bolero de los Padres en Roma, mijn favoriet, van Tierra. De bulerías na de pauze waren lekker heftig, vlammend gespeeld en tegelijkertijd zo mooi! Roma was de meer dan terechte toegift.