In een volledig uitverkochte Royal Festival Hall op de South Bank in Londen werd afgelopen donderdag 20 augustus meer dan duidelijk dat Atomic Bomb! A Tribute To William Onyeabor uitgegroeid is tot een van de meest interessante muziekprojecten van de laatste jaren. De muziek van William Onyeabor, een Nigeriaans muzikant die in de periode 1977-1985 op zijn eigen platenlabel Wilfilms acht albums en 2 singles uitbracht die allen een zeer eigenwijze mix van funk, disco, Afrikaanse ritmes hadden en in het experimentele gebruik van vroege synthesizers en vroege drum machines een behoorlijk onderscheidende rol in de toenmalige Afrikaanse muziek kenden, blijkt exact bij deze tijd te passen.

Wat met het (verzamel)album Who Is William Onyeabor? in oktober 2013 begon als een uiterst interessante uitgave van een van de meest invloedrijke muzikale culthelden uit Afrika is ondertussen uitgegroeid tot een waar fenomeen. Het verhaal ging al wat verder terug natuurlijk. Toen de track Better Change Your Mind verscheen op de geweldige verzamelaar World Psychedelic Classics 3: Love’s A Real Thing – The Funky Fuzzy Sounds Of West Africa en grote indruk maakte. Het in New York gevestigde platenlabel Luaka Bop die de verzamelaar uitbracht ging vervolgens op zoek naar Onyeabor die volledig uit zicht was geraakt en niets meer met muziek te maken wilde hebben. Dat de compilatie uiteindelijk uitkwam heeft puur met het doorzetten van de mensen van Luaka Bop te maken.

Dat Damon Albarn een van de personen was die gelijk groot fan van Onyeabor was werd wel heel duidelijk toen hij op 1 april 2014 de Barbican afhuurde om een Tribute to William Onyeabor te organiseren. De samenwerking met Luaka Bop leverde een legendarische avond op en de Atomic Bomb! Tribute To William Onyeabor band werd gelijk een begrip. Al helemaal toen de band met David Byrne een Amerikaanse tour ondernam en op basis van een tv optreden bij Jimmy Fallon overal uitverkochte zalen trof. Het jaar volgend bleef het succes voortduren met optredens over de gehele wereld (de band stond onder meer op Lowlands) en steeds weer met gastoptredens van toonaangevende artiesten. Zo leverden ondr meer Jamie Lidell en jazzsaxofonisten Joshua Redman en Charles Lloyd memorabele bijdragen.

Nog geen drie weken na hun geweldige optreden op Womad was de band alweer terug in Engeland en deze keer om hun bijdrage te leveren aan het Meltdown festival dat dit jaar David Byrne als curator heeft. In een reeds weken uitverkochte Royal Festival Hall, de plek waar Meltdown elk jaar weer plaats vindt, vond afgelopen donderdag (20 augustus) het beste concert van het jaar plaats. Met jazzlegende Charles Lloyd en zijn ‘mighty saxophone’ werd het concert prachtig geopend en voordat je het kon bijhouden stonden er 20 muzikanten op het podium. De geweldige ritmesectie met 2 drummers en 2 percussionisten gaven de nadrukkelijke drive en de geweldige Mahotella Queens, de drie Zuid Afrikaanse zangeressen die al net zo opzwepend dansten, en de rest van de band (met de al net zo enthousiaste toetsenheld Money Mark als aanjager) waren in absolute topvorm. Opzwepend en met heel veel energie werd een super opwindende set gespeeld waarbij het publiek al na de tweede song niet meer kon blijven zitten.

Met songs als Body And Soul en Atomic Bomb en de bijdrage van Hot Chip’s Alex Taylor, als de ideale zanger voor Good Name, werd de zaal naar een heerlijk kookpunt getild. De opkomst van David Byrne betekende de volgende apotheose. Met zijn zo herkenbare gitaarsound werd de zaal met de Onyeabor songs Love Me Now en vooral Fantastic Man, dat hij en de Mahotella Queens prachtig uitdagend uitspeelden, naar een absoluut hoogtepunt getrokken. En na een verrassingsoptreden van Amadou & Miriam, die de Onyeabor song Better Change Your Mind hartverwarmend vertolkten, werd vervolgens een ronduit geniaal slot aan het optreden gegeven toen een meer dan tweehonderd man/vrouw tellend koor zich vanuit de zaal in colonne naar de balkons en achter de band verplaatsten en daar met de chants van de Onyeabor klassieker When The Going Is Smooth And Good mee begonnen te zingen. In wat klonk als een heerlijk oneindige durende song werd de zaal volledig in het zweet gedompeld.

Ongelooflijk hoe de Atomic Bomb band zich majestueus heeft ontwikkeld tot een meer dan geweldig Afrikaans orkest. Hoe ongelooflijk swingend de songs naar een nieuwe hoogte worden getild moet ondertussen toch ook bij William Onyeabor aangekomen zijn. Zal de man ooit uit zijn schuilplaats gaan komen om te zien hoe zijn indrukwekkende nalatenschap een volledig nieuwe kleur gekregen heeft? Donderdagavond 20 augustus in The Royal Festival Hall kan absoluut de boeken in als een legendarische muziekavond. En zeker ook als het beste concert van dit jaar. Het zou me echt verbazen als hier nog iets overeen gaat!