City Slang, het Berlijnse label dat ooit werd gevormd om een album van The Flaming Lips uit te brengen, werd mettertijd een ideaal “pied á terre” om Amerikaanse en Canadese bands en artiesten in Europa te lanceren. Diverse acts, variërend van Anna von Hauswolff en Arcade Fire via Calexico tot Lambchop brachten albums via dit label in Europa uit. Het label richt zich niet alleen op gevestigde namen én niet alleen op artiesten en bands uit de Verenigde Staten en Canada. Zo bewijst dit debuut van het Algerijnse Imarhan. Het gelijknamige album is de eerste proeve van bekwaamheid van deze jonge band uit Tamanrasset, de stad waar ook ooit Tinariwen startte.

De bassist van het vermaarde Tinariwen, Eyadou Ag Leche, is een neef van Iyad Moussa Ben Abderramahne, die zich ook wel Sadam noemt, zanger en gitarist van Imarhan. En, toen door toenemende strijd in Mali, een aantal leden van Tinariwen mee op tour kon, viel Sadam in tijdens de tour.  Er is verwantschap dus, letterlijk en figuurlijk, tussen de bands. Tegelijk, de jonge bandleden luisterden naar meer dan naar alleen Tinariwen in hun jeugd. Niet alleen naar andere gitaarhelden als Ali Farka Touré en Habib Koité maar ook invloeden van funk, blues en jazz, alles wat de jongemannen tegen kwamen, werd en wordt gretig opgenomen.

De naam Imarhan betekent (vrij vertaald) “Mijn dierbaren”. Hoe hecht kan je als dierbaren in een band zijn? De bandleden, twintigers, kennen elkaar vanaf 2004 en besloten in 2006 samen muziek te maken. Dat schept zeker een band en de hechtheid van de band hoor je terug op dit debuut. Het is  een album dat gekenmerkt wordt door grote spelvreugde. Vanzelfsprekend horen we gitaren op het album en ja, het repetitieve karakter dat we terugvinden in de muziek van bands als Tinariwen vinden we hier ook terug. Het is niet de meest dominante factor; daarvoor is de muziek te afwisselend. Je vindt de diverse invloeden van de band terug: van funk tot jazz en pop.

Het album heeft een open karakter en voelt net zo geïnspireerd door het dagelijks leven in Tamanrasset als grote stad als dat de nabijheid van de woestijn er in doorklinkt. Tahabort, het tweede nummer van het album, gaat over een marktplein in Tamanrasset waar men elkaar ontmoet en met elkaar kletst en feest viert en het is dan ook heel levendig. Ibas Ichikkou, het nummer dat daarna volgt, klinkt heel ingetogen en wat meer verdiepend. Ze laten beide twee kanten van Imarhan horen. Gitaarspel waar Afrika in doorklinkt, pop gekoppeld aan funk en jazzy invloeden, met een zeer vlot titelnummer als muzikale bekroning én zo gevarieerd als album, het is zowat een droomdebuut, een zeer fraaie start voor Imarhan. Wil je je zomer net even anders, heerlijk open en werelds klinkend doormaken, luister dan eens met aandacht naar dit album.

Imarhan is een album dat zowel