Fela’s leven en muziek samengevat in een Broadway musical. Menig fan van de in 1997 aan aids overleden Nigeriaanse legende, zanger, saxofonist, rebel Fela Kuti zou op voorhand bij dit idee gehuiverd hebben.

Maar de theatrale werkelijkheid is anders. De musical, geregisseerd door Bill T. Jones, werd op Broadway een hit en de première in Carré was ook meteen een knaller van de bovenste plank. Met Sahr Ngaujah in de hoofdrol en Melanie Marshall als zijn moeder die in de musical regelmatig Fela toespreekt en tot de orde roept. Maar dit doet ze vanaf gene zijde na haar dood als gevolg van de aanval in 1977 op de door Black President Fela uitgeroepen Kalakuta Republiek. En met de geweldige Antibalas als knappe eigentijdse vertolkers van Fela’s Afrobeat.

De musical is gesitueerd in Fela’s nachtclub in Lagos: The Shrine. Tijdstip: de zomer van 1978, zes maanden na de dood van Fela’s moeder. Naast de vele dansers en danseressen die onder andere zijn 27 vrouwen uitbeelden, is er ook een djembé-speler aan de cast toegevoegd alhoewel in Fela’s afrobeat geen djembé te horen is. Maar zo wordt zijn muziek wel naar deze tijd toegetrokken waarin die djembé erg populair is. Ngaujah in de rol van Fela zingt, playbackt saxofoon maar is vooral ook een verteller en soms zelfs een soort stand-up comedian. Hij vertelt Fela’s levensverhaal: hoe hij in Londen medicijnen ging studeren, beïnvloed werd door James Brown, jazz en terug in Lagos geen genoegen nam met juju en highlife maar de afrobeat uitvond; hoe hij in New York werd beïnvloed door het zwarte radicalisme van de Black Panthers door toedoen van zijn Afro-Amerikaanse vriendin Sandra Izidore (Paulette Ivory).

Het publiek wordt bij het geheel betrokken, danst en zingt mee op verzoek van Ngaujah. De dansscenes zijn erg sterk maar ’t best is de scenes waarin Fela na de dood van zijn moeder advies gaat vragen bij de orishas, de godheden van de Yoruba, die in flitsende witte kostuums, dansend in black light, de Yoruba geestenwereld erg dichtbij brengen. En uiteraard komen Fela’s hits voorbij zoals ITT en Zombie dat de aanleiding was voor de Nigeriaanse machthebbers om The Shrine aan te vallen. De musical is zowel voor degene die zijn geschiedenis niet kennen als de kenners een must en een lust voor oog en oor, spectaculair en bij vlagen adembenemend.