Dat Dan Auerbach van The Black Keys het nieuwe album van Bombino zou gaan produceren kwam als een verrassing. Geen idee wat hij met de gruizige Tuareg sound van Bombino zou gaan doen. Maar het resultaat is een zeer aangenaam album dat Bombino een fijne extra power en coolness meegeeft.

Het blijft immer een tricky verhaal als Westerse producers en/of muzikanten zich gaan bemoeien met niet westerse muzikanten. Legio voorbeelden over de decennia waarbij dat niet of maar half werkte. Vaak ontstaan door onoverbrugbare taalbarrières. Beautiful Africa, het net verschenen nieuwe album van Rokia Traore, bleek in productie van John Parish (vermaard om zijn samenwerking met PJ Harvey) wel degelijk iets aan het geluid van de desbetreffende artieste(en) toe te voegen. Ook Auerbach weet met een prominente productie de songs van Omara ‘Bombino’ Mocater een rijke daadkracht mee te geven.

Auerbach haalde voor de albumsessies Bombino en zijn band naar de studio in Nashville en liet de band de songs live inspelen. Zoals hij zelf zegt gaf hij terloops ideeën aan, schreef ter plekke arrangementen en zorgde ervoor dat de instrumenten frontaal in de mix zouden zitten. Natuurlijk is het zo dat de woestijnblues van de Tuarges een enorme toegankelijkheid kent, mede door het heerlijk lome ritme en het fascinerende gitaargebruik. Auerbach voegt daar het directe, dynamische maar ook gruizige, geluid dat zijn eigen band zo kenmerkt aan toe en Nomad is daarmee de droomplaat die je van Bombino gehoopt had.

Vanaf album opener Amidinine is duidelijk wat we op Nomad kunnen verwachten. Spannende repeterende gitaarriffs, lekker pittige drums, hallucinerende chant-achtige zang en een fascinerende onnavolgbare opbouw in songs. Prachtcomposities als Azamane Tiliade, Imidiwan (niet geheel toevallig ook een song van de zeer populaire landgenoten Tinariwen), Imuhar, de samen met Auerbach en 4 gastmuzikanten ingespeelde Niamey Jam en de opvallende, met lap steel versierde, afsluittrack Tamiditine vallen gelijk op maar de andere songs vallen daar al snel prima tussen.

De, zoals zovele Tuaregs, in vluchtelingkampen opgegroeide Bombino, die zijn bijnaam dankt aan zijn gitaarleraar Haja Bebe, zal met Nomad uit gaan groeien tot een wereldster. Zijn eerste twee albums en de opvallende, aan hem gewijde documentaire uit 2011 waren de basis waarover Bombino nu met Nomad de wereldwijde en zeer verdiende doorbraak gaat betekenen.