Dat hij in juli 70 werd, was voor Tony Joe White geen reden om de gitaar aan de wilgen te hangen. Niet alleen voegde de ongekroonde koning van de swamprock weer een nieuw album aan de al enorme lijst toe, ook plakt hij er nog een tournee aan vast. De data vind je onderaan deze pagina, eerst wat meer over dit nieuwe album met de zo bij White passende naam Hoodoo.

Dat komt 44 jaar na Whites debuut Black And White, het album dat kneiters kent die iedere rechtgeaarde rootsliefhebber zal kunnen meezingen of in ieder geval kunnen mee neuriën. Denk aan Willie And Laura Mae Jones, Soul Francisco, Don’t Steal My Love en natuurlijk klassieker Polk Salad Annie. Verschil met Hoodoo is onder meer dat Black And White ook een aantal covers kende (Little Green Apples, Wichita Lineman en nog zo’n klassieker, The Look Of Love), op dit nieuwe album zijn alle nummers door White zelf geschreven. Opmerkelijk is wel het nummer Who You Gonna Hoo-Doo Now, aangezien hij dat op zijn goed ontvangen album Beginning uit 2001 ook al speelde. Dit is wel een heel andere versie.

Ook bijzonder is dat alle 9 nummers, opgenomen in Whites eigen studio in Memphis, van de eerste take komen. White zegt hierover: “I would sit down with my drummer Cadillac [Bryan Owings] and bass playet The Troll [Steve Forrest], play 20 seconds of the tune and then say ‘We’re gonna hit record, and you just play what comes into your heart.’ It’s like everyone is getting the hoodoo sensation. Spontaneity is beautiful.” Dat verklaart dus ook meteen de naam van het album.

Anders verschil met ‘toen’ is dat de nummers op Hoodoo meer minimalistisch zijn. Waar destijds bijvoorbeeld blazers, hammond en piano niet ongebruikelijk waren, daar beperkt White zich de laatste jaren vooral tot zang, gitaar, mondharmonica, bass en drums. Zo ook op Hoodoo, dat heel sporadisch nog een orgeltje kent. Live speelt White overigens meestal met slechts een drummer.

Hoodoo telt als gezegd 9 nummers, wat misschien wat mager is, toch duren ze bij elkaar wel 3 kwartier. Dat komt mede door de 7’31” van The Flood, een nummer over de terugkeer na de ‘Nashville flood’ in 2010. Meer nummers zijn autobiografisch of gaan over de omgeving waar White opgroeide, zoals Alligator Mississippi (White is geboren in Oak Grove, een plaatsje in Louisiana dat grenst aan de staat Mississippi).

Aan de stem van White is in de loop der jaren weinig veranderd, die is nog altijd laag en ‘swampy’. Verschil is wel dat de nummers de laatste jaren meer ‘laid-back’ zijn. Een beetje zoals White zelf ook is. Toch hadden ondanks alle verschillen met Black And White meerdere nummers van Hoodoo ook maar zo op dat album uit 1969 kunnen staan. Laat je hieronder maar eens overtuigen door albumopener The Gift.

Aan stoppen denkt Tony Joe White nog niet: “Maybe I’ll stop playing shows and making records when the songs quit coming to me. But they still come to me.” Hoe die songs dat doen, vertelde hij in 2011 al in een interview met Written in Music. Toen vertelde hij ook waarom hij maar door blijft gaan: “Het gaat om de liefde voor de muziek”. Een drijfveer waar wij ons volledig bij aansluiten.

Tony Joe White doet wat hij het beste kan en dat doet hij goed. Al 44 jaar lang. Dus ook in 2013, op Hoodoo. En binnenkort vast ook weer op het podium. Heb je hem nog nooit live gezien, doe dat dan vooral. Voor diezelfde liefde voor de muziek!

17-09-2013: De Oosterpoort, Groningen
19-09-2013: Cultuurpodium Boerderij, Zoetermeer
20-09-2013: Paradiso, Amsterdam
21-09-2013: ‘Blues Open’ Gemeenschapshuis Zesgehuchten, Geldrop

Meer Tony Joe White-recensies op Written in Music:
Tony Joe White – Live In Amsterdam
Tony Joe White – The Shine
Tony Joe White – Collected