Als een ware Woody Guthrie van de 21ste eeuw heeft de legendarische Ry Cooder de komende Amerikaanse verkiezingen als uitgangspunt genomen voor een zowel uitstekend als baanbrekend nieuw album.

Er is vrijwel geen muzikant te vinden die een zo onberispelijk oeuvre heeft opgebouwd als Ry Cooder. Zowel als gitarist, briljant op de slide guitar, (samen met de veel te vroeg overleden Lowell George (van Little Feat) en Bonnie Raitt maakt hij het trio slide guitar legends compleet) als componist van zowel songs als filmmuziek en als producer/muziekconnaisseur (Buena Vista Social Club) heeft hij een unieke positie in de muziekwereld ingenomen. En alles wat hij doet met groot gevoel voor liefde voor muziek en een sociale betrokkenheid die vrijwel ongekend is binnen de muziek. Reeds in zijn beginjaren maakte hij zijn publiek bewust van de slechte situatie van Mexicanen, eigenlijk Latino’s in het algemeen, in het zuiden van Amerika. Met de jaren kwamen daar steeds nieuwe politieke statements bij. Zo bouwde hij het excellente Chavez Ravine (2005) rond een Mexicaans/Amerikaanse leefgemeenschap in Los Angeles die hun wijk moesten ontruimen omdat er een nieuwe wijk voor hen gebouwd zou gaan worden. Maar in plaats daarvan werd er het prestigieuze Brooklyn Dodgers stadion neergezet. Op zijn laatste album Pull Up Some Dust And Sit Down nam Cooder onder meer een duidelijk standpunt in tegen de zichzelf verrijkende bankiers (No Banker Left Behind).

Dat Cooder de man was om een album te maken over het Amerika van nu en de verkiezingen in het bijzonder is dus niet verrassend, ook de excellente manier waarop Cooder dat doet niet. Verpakt in een 9 ijzersterke songs legt Cooder de vinger op de zere plek waar het de exorbitant dure verkiezingen, dure voorrondes, belachelijke lobby’s, verkiezingsbedrog en al dat soort aangaat. Tevens schept hij in de songs een duidelijk beeld over hoe Amerika er voor de bewoners voorstaat en wat zij kunnen verwachten van elke president die er gaat komen. Songs als Matt Romney Blues, Guatanamo (over verwaarloosde verkiezingsbeloftes gesproken), Going Back To Tampa (het perfecte anti Tea Party pamflet), Cold Cold Feeling (over Obama die onder politiebewaking ’s nachts het Witte Huis betreedt) en het rocky Take Your Hands Off It spreken qua tekst boekdelen.

Het is niet bepaald hoopvol wat Cooder ons in zijn teksten voorspiegelt maar de melodieën zijn absoluut van een vrolijkere toonzetting en Cooder laat zich in de 9 songs van zijn meest veelzijdige muzikale kant zien. Van de akoestisch bluesy folk van Matt Romney Blues en de dromerige, bezwerend mooie, folk van Brother Is Gone naar de briljante trippyfolk van Kool-Aid klinkt alles even aanstekelijk en indrukwekkend. Echt elke song op dit album is raak. Cooder raakt de kern van zaken in simpele, doeltreffende schetsen zonder ergens belerend te klinken. Dat is misschien wel de grootste klasse die dit album kenmerkt. Election Special is een indrukwekkend statement en een zeer belangrijk album.