De geboorte van zijn zoon confronteerde de songwriter uit Alberta met zijn eigen kindertijd en minder aangename herinneringen en lange tijd verdrongen demonen doken opnieuw op.  Leeroy Stagger ontweek een nakende depressie aan de schrijftafel. Verhalen over een verscheurende innerlijke tweestrijd, donkere momenten maar ook hoop verpakt in verfijnd songwerk dat enige gelijkenissen vertoont met het werk van Steve Earle en Springsteen, terwijl we soms aan John Mellencamp denken maar toch recht uit het hart van Stagger komen.

Stagger schiet stevig uit de sloffen met het door zijn oude vriend en bandmaat Russell Broom van venijnige gitaarriffs voorziene Something Beautiful waarbij Broom mee aan de schrijftafel zat. One Perfect Wave situeert zich in hetzelfde gore rocksteegje, evenals het door een vervormde basgitaar en dito zang vormgegeven Poison The Well.

De luchtige countryrock van Happy Too op rinkelend snarenwerk en harmoniezang van Matthew Robinson leunend contrasteert fel met die rockende stuff. In een sterk Dylanesk gekleurd New Music Biz Blues horen we de gitaar van Tim Easton. Terwijl in de meer country getinte momenten zoals Ten Long Years de fiddle van Kendel Carson de toon aangeeft. De getalenteerde jongedame verzorgt de harmoniezang in het prachtige Living In America, een ontroerend epos waarin Stagger zijn sociale betrokkenheid toont.

De confrontatie met een dakloze jonge vrouw die in een luchthaven om wat wisselgeld bedelt vormde de aanleiding om in de pen te kruipen. Een wrang verhaal dat met enige hulp van Tom Easton een mooie song oplevert, dat kan ook van het gefluisterde I Feel It All, met weergaloos gitaar en orgelwerk op de achtergrond en het meeslepende Dream gezegd worden.

Russell Broom werkte nauw samen met Stagger aan de productie en dat levert ongetwijfeld een van de betere werkstukken op in het ondertussen tien langspelers tellende oeuvre van deze lichtjes geniale rocktroubadour uit Canada.