Het repertoire van deze singer-songwriter omvat ondertussen ruim 4000 songs. Onlangs selecteerde hij er een veertigtal voor de opname van een dubbelcd.  Tijdens de studiosessies stelde hij vast dat het eentonige, grijze leven zonder toekomstperspectieven in kleine wat verloederde levensgemeenschappen in de Verenigde Staten een vaak terugkerende thematiek vormt. Barry  verbleef jarenlang in zulke  oorden of vond ze ze tijdens zijn omzwervingen als eenzame troubadour meer dan eens op zijn pad.  Als hij niet onderweg is als muzikant, de laatste tijd toerde hij in Nashville waar hij als en gedegen en veelzijdig songwriter erkent wordt,  verblijft  Barry in de groene heuvelachtige streek rond Berkshire, Massachusetts waar ooit Arlo Guthrie leefde, ene James Taylor resideert er in de buurt.

Percussief akoestisch snarenspel wisselt af met ingetogen melancholische resonatorklanken, sporadisch aangevuld met spaarzame instrumentatie van zijn folk- en bluegrasscombo The Pawn Shop Saints, begeleiden de sombere beschouwingen van een begenadigd observator die zijn verhalen met een wat rafelige stemtimbre debiteert.

Milltown #2 beschrijft het troosteloze leven vanuit het standpunt van een opgroeiende snaak die beseft dat hij evenals als zijn ouders veroordeelt tot een niet benijdenswaardig bestaan in zo’n troosteloos verlaten stadje,  eens volwassen beseft hij dat ten volle   “No one ever gets out of the cold grave of a milltown”. De herinneringen die Barry ophaalt in  $10 Girl of  Weird Place sprankelen evenmin van vrolijkheid.

In de plaatselijke drankgelegenheden heerst niet bepaald een uitbundige sfeer en dan loert het gevaar om de hoek van wegvluchten in een tijdelijke, voor sommigen permanente  roes van alcohol om de knagende eenzaamheid te compenseren. “If you were whiskey I wouldn’t have a problem” vertrouwd Barry ons toe, Why I Drink Alone en Drag The River, een schrijnend zelfmoord relaas snijden nog dieper in de ziel.

Wegvluchten uit de thuishaven biedt geen uitweg, getuige Dry Summer Rain, een song geïnspireerd door een verblijf ergens in Texas en het eveneens in het Diepe Zuiden opgewelde Shoot Out The Moon, ademen onveranderlijk een deprimerende sfeer uit, om nog maar van het desperate No Way Out Of This Town te zwijgen, het levert wel doodeerlijke, beklijvende luistervoer op.