De productiviteit van Chris Robinson is niet bepaald afgenomen sinds The Black Crowes na een terugkeer van 10 jaar (2005-2015) er dan toch eindelijk mee op hielden. Zijn Chris Robinson Brotherhood (CRB), waarmee hij in 2011 startte, levert met het prima Barefoot In The Head alweer hun derde CRB-album in twee jaar af. Hij laat op het album duidelijk horen dat het muziekmaken hem weer alle plezier geeft. En hij lijkt er alleen maar beter in te worden.

Natuurlijk heeft hij na de constante strijd met zijn net zo getalenteerde broer in Neal Casal een meer dan voortreffelijke muziekbroer gevonden. Net als Robinson heeft Casal een prima hand van songs schrijven en is hij niet alleen een geweldig gitarist maar ook de perfecte muzikant om de samenzang met Robinson aan te gaan. Met Adam MacDougall op keys en nieuwkomers Tony Leone op drums en Jeff Hill op bas hebben Robinson en Casal de perfecte muzikale metgezellen. Hun productiviteit is sinds de start in 2011 ongeëvenaard met vier studio-albums, twee live-albums een EP en ongeveer rond de 120 optredens per jaar.

Barefoot In The Head klapt heerlijk uit de groeven met verrukkelijk gitaarwerk in de van funk doortrokken rocker Behold The Seer. Met het daarop volgende, uitstekende, She Shares My Blanket laat de band zijn klasse in van psychedelica en country doortrokken rhythm-, blues- en rocksongs maar weer eens glansrijk horen. Robinson, hoewel op de foto’s nog ouder dan zijn 50 jaar lijkend, klinkt nog immer als die hemelbestormende zanger die hij in de eerste jaren van The Black Crowes was en zijn nieuwe band blijft die frisheid van die eerste Black Crowes-jaren herbergen. Een waanzinnig knappe prestatie.

Barefoot In The Head kent een heerlijke stapel aanstekelijk songs die gelijk in je hoofd blijven hangen. En qua muzikale invalshoeken stuiteren ze alle kanten op. Heerlijk om de band na de synthklanken van Dog Eat Sun over te horen gaan naar de swamp blues van Blue Star Woman of in High Is Not The Top dan weer vintage countryrock te klinken, maar steeds toch steeds onmiskenbaar de Brotherhood te blijven.

Maar ook met songs als het fraai slepende Hark, The Herald Hermit Speaks met een heerlijke rafelig klinkende Casal, het al net zo sterke Blonde Light of Morning of de bloedmooie ballad If You Had A Heart To Break, die je door de manier waarop Robinson deze zingt steeds weer opnieuw wilt horen, overtuigen ze optimaal.

Barefoot In The Head is het zoveelste bewijs dat de band rond Chris Robinson de meer dan geweldige opvolgband is van de band wiens naam we nu niet meer zullen noemen. Ik was vanaf hun eerste albums al om maar met dit nieuwe album nu echt volledig.