Alhoewel al actief sinds midden jaren ’60 is Boz Scaggs bij het mainstream publiek natuurlijk het meest bekend via zijn album Silk Degrees (1976), dat met Lowdown en What Can I Say twee blue-eyed soul evergreens bevat. Het stickertje op de CD met een verwijzing naar Silk Degrees moet dié mensen over de streep trekken, die denken dat dat album het enige wapenfeit is van de Boz. Maar wie beter weet, weet dat er meer is.

Boz Scaggs mag dan zijn commerciële hoogtepunten hebben gehad in de 70’s en vormen albums als Slow Dancer, Down Two Then Left en Middle Man naast het genoemde Silk Degrees een eenheid als het gaat om het gelikte muzikale idioom, Scaggs bleef nog voldoende in zijn mars hebben en leverde bij tijd en wijle prima albums af. Alhoewel het erop leek dat hij nog altijd op die Silk Degrees periode aan het teren was, maar niets is minder waar.

Een groot deel van de 80’s en 90’s leverden wel een paar nieuwe albums op van Scaggs, maar keerden de tijden van weleer niet meer terug. Het feit dat veel van die album op CD maar moeilijk te verkrijgen zijn zegt in dit verband genoeg. Pas met krakende Dig (2001) leek Scaggs weer wat meer publiek te bereiken en leek hij zijn artistieke draai weer gevonden te hebben. Sindsdien laat hij zich niet meer zo leiden door commerciële prikkels en leverde dat albums op, die artistiek gezien meer dan prima konden staan naast zijn beste werk uit de 70’s.

Na twee albums met standards (But Beautiful (2003) en Speak Low (2008)) werd het weer eens tijd voor authentiek(er) material en was het inmiddels alweer 2013 toen het uitstekende album Memphis verscheen en was Scaggs weer back on the block. En alweer twee jaar later ziet de opvolger alweer het levenslicht: A Fool To Care.

Opgenomen in Memphis in slechts vier dagen in een ultracompacte unit met instrumenten wizards Ray Parker, Jr. (guitar), Willie Weeks (bass), Jim Cox (keyboards) en Steve Jordan (drums) kan Fool To Care op papier muzikaal gezien al eigenlijk nauwelijk meer teleurstellen. Maar hoe goed ze ook spelen, de composities moeten goed zijn, want het gaat niet om de techniek en de skills, maar het op het juiste moment en op de juiste manier toepassen ervan.

De implicatie dat het hier om de hitmaker van Silk Degrees gaat is een enigszins misleidende boodschap, want blue eyed soul zoals Scaggs dat in 1976 aan het vinyl toevertrouwde is op Fool To Care niet te vinden. Dat begint al bij de single Last Tango on 16th Street, dat een ingehouden broeierig nummer is, dat behoorlijk in-yer-face is geproduceerd. Dat geldt ook voor de rest van het album: producer Steve Jordan heeft een mooie, transparante en ruimtelijke opname gemaakt. De galm op de opener Rich Woman en de vuige gitaren geven deze track een vintage sfeertje en doemt een vergelijking op met de muziek van iemand als Ry Cooder.

I’m A Fool To Care is met zijn doowop zompigheid en de slidegitaar van Bonnie Rait een prima nummer om een roadtrip door het duistere zuiden van Amerika te starten. Wie de serie True Detective heeft gezien kan dan ook dit album ongehoord aanschaffen, want de sfeer die in die uitmuntende HBO-serie wordt neergezet, wordt ook contant op dit album gevoeld. Daarnaast zijn er ook introverte en spaarzaam gearrangeerde composities te vinden zoals het snowy There’s A Storm Comin’ (een één op één kopie van het origineel van Richard Hawley). En natuurlijk soul: het door Curtis Mayfield gecomponeerde I’m So Proud, de Womack & Womack cover M.P.B., het fantastische Full Of Fire, waar Al Green de hand aan had en de kippenveltrack Love Don’t Love Nobody. Scaggs en soul blijkt nog steeds een gelukkige combinatie want er is hoorbaar chemie tussen de nummers en de uitvoerende.

Bij eerste beluistering lijkt Fool To Care wel heel erg eentonig en eendimensionaal en lijkt Scaggs nergens uit de bocht te gaan. Maar alras wordt duidelijk dat de Boz wel weer een heel erg smakelijke verzameling nummers presenteert, die bij iedere draaibeurt steeds beter worden. Veel nummers die zijn geschreven door anderen, maar heeft dat geen consequenties, aangezien Scaggs voldoende authenticiteit heeft en al die stukken met respect behandeld. En alhoewel de man de 70 nadert, is zijn stem nog steeds herkenbaar uit duizenden. Fool To Care is na het onweerstaanbare Memphis van twee jaar geleden opnieuw een geslaagd werkstuk van iemand, die vooral met Lowdown geschiedenis heeft geschreven, maar in ’s mans oeuvre dat slechts één van de vele hoogtepunten is. En daar kan dit album zeker aan toegevoegd worden. Highly recommended.