Na het in dit geval niet alleen spreekwoordelijke parcours van twaalf stielen en dertien ongelukken belandt de uit Zuid California afkomstige singersongwriter op Santa Monica Beach. Daar ontdekt Bostick dat busken op de pier een bijzonder leuk en bovendien lucratief alternatief. Vooral  voor iemand die sets van drie uur moeiteloos opvult met songwerk van eigen makelij. Songs die uiteindelijk van een bescheiden epeetje  naar een eerste volwaardige titelloze langspeler leiden. Die brengt Bostick in eigen beheer uit onder de noemer Simply Fantastic Music.

Een lichtjes fantastisch gevoel bekruipt me al bij de opener Independence Day Eve dat een ontwapenend optimisme uitademt, een gevoel van vrijheid en ongedwongenheid. Coast of Mexico is opgebouwd  met soulvolle gitaarlicks, het zijn niet alleen tekstflarden die herinneren aan Dylan’s Tonight  I’ll Be Staying Here With You. Het door achtergrondzang vergezelde warme bariton van dit door piano en orgel begeleidde nummer refereert eveneens sterk naar het balladewerk van Bob Seger. Met dat timbre slaat Bostick moeiteloos de brug  van dartel rockende pianoblues in Paid My Dues naar een akoestische gospeltune die bij de traditie van ‘mountain people’ aansluit.

Het melodieuze parlando in het meer lichtvoetige The Juggler lijkt afkomstig van een of andere countryoutlaw. Bostick is overigens een niet onverdienstelijk snarenplukker. Getuige Sweet Thursday dat op de zogenaamde (Merle)Travis picking leunt. In Supposed To wordt die soepele, melodische ritmiek met een vrijere interpretatie gecombineerd.

Als Bostick een moeilijker thema als zelfmoord aansnijdt in Paper Football of  een met harmonica geladen weemoedige troubadoursballade blijven we ademloos luisteren. Dat is in niet geringe mate de verdienste van producer John Would (Warren Zevon, Fiona Apple) die fraai aanvult met lapsteel en akoestische slide en zowat de volledige instrumentatie gelijktijdig in dezelfde ruimte opnam wat in een organische sound resulteert. Puik debuut.