Nadat ze twee albums maakte vol ingetogen folk, gooide Alela Diane het in 2011 over een andere boeg, met Alela Diane & The Wild Divine. Op dat album had ze veel meer een poppy geluid, iets wat niet iedereen haar in dank afnam. De vraag is of die mensen nu wel tevreden zijn: op About Farewell lijkt ze terug te gaan naar roots. Lijkt, want je hoort zeker meer dan alleen haar prachtige stem en de gitaar. Belangrijkste toevoegingen zijn strijkers en koortjes. Belangrijkste verschil is het ontbreken van begeleidingsband The Wild Divine. En dat is te horen. In meerdere opzichten.

In die band speelde namelijk ook Tom Bevitori, met wie Diane getrouwd was. De twee zijn eerder dit jaar gescheiden. Als je dat weet, vervolgens naar de titels van de nummers kijkt, dan weet je dat dit geen vrolijk album wordt. Dat is het dan ook niet. Zowel muzikaal als tekstueel hoor je een goed half uur een grote dosis liefdesverdriet en afscheid nemen voorbijkomen. Toch geldt, als íemand dit op een geloofwaardige manier weet te brengen, een manier waardoor je blijft luisteren, dan is het Alela Diane wel. Haar stem (die iets volwassener klinkt dan op haar eerste albums) is nog altijd een parel, die als een magneet op het gehoor werkt.

De strijkers en koortjes zijn opener op Colorado Blue, te horen. Andere nummers waar dit ook nadrukkelijk zo is, zijn The Way We Fall (dat ook percussie kent), Nothing I Can Do en ook op Lost Land. Ze doen wat denken aan de manier waarop Ane Brun ze in haar muziek gebruikt, iemand die ook zo goed melancholie weet te verwoorden. Dat Alela Diane soms meer kan gebruiken dan alleen haar stem en gitaar wordt duidelijk op I Thought I Knew, een prachtige wals die door de strijkers en drums bijna zin geeft om te dansen (u zou me moeten kennen).

Titeltrack About Farewell (hieronder te zien) is een kneiter van een nummer. Natuurlijk, meteen wordt duidelijk waar het over gaat, daarvoor zegt de titel al genoeg. Toch landen muziek en tekst pas echt als je het nummer wat vaker beluistert. Zo persoonlijk, zo openhartig, zo puur. Ze laat je voelen wat zij voelt.

“I heard somebody say
That the brightest lights
Cast the biggest shadows
So honey I gotta let you go”

Hoewel het hele album dus doordrenkt is van (liefdes)verdriet, pijn en nostalgie, toch is het te behappen. Nergens wordt het pathetisch. Wat dat betreft is het nu ook eens niet zo erg dat het album ‘slechts’ een goed half uur doet. In die tijd weet Alela Diane een prachtige spanningsboog op te bouwen.

Na haar uitstapje op het vorige album lijkt de singer-songwriter nu een muzikale middenweg te hebben gevonden. Eén die haar erg goed pas. Of de scheiding nodig was om die keuze te maken? Geen idee. Die heeft wrang genoeg, zoals vaker is gebeurd wel een erg mooi album opgeleverd.

Binnenkort is Alela Diane voor (slechts) 2 optredens in ons land:
17-07-2013: Valkhof Festival, Nijmegen
18-07-2013: People’s Place, Amsterdam