De uit Brooklyn afkomstige band Woods kun je het best omschrijven als een rommelig psychedelische rock- en folkband met een zeer eigenzinnig geluid. Daar blijft het niet bij, want ook invloeden van pop, country en krautrock vinden vaak de weg naar hun composities. Vaak zorgt een lo-fi esthetiek nog voor een snufje schijnbare onschuld. Schijnbaar, want de liedjes zitten tekstueel vol   sarcasme en bitterheid met betrekking tot de liefde.

Op dit album is een duidelijke verschuiving naar een nettere productie en meer gestructureerde liedjes te merken. Hierdoor verdwijnt ook een beetje van de charme, die de band eerder zo kenmerkte. Het rommelige, tegendraadse aspect in de muziek is haast niet aanwezig, Hiervoor in de plaats komt vooral relaxt klinkende psychedelische rock, met invloeden van pop en country. Het excentrieke geluid van de band is nog niet totaal verdwenen; een piano klinkt dikwijls verkeerd afgestemd en een zingende zaag komt ook nog even langs. Toch zijn het elementen die netjes in het liedje passen. Het titelnummer is waarschijnlijk het licht experimentele hoogtepunt van het album. Het is een lang uitgesponnen psychedelische jam, met veel ruimte voor instrumentale stukken. Een spannend hoogtepunt, op een album dat uitblinkt in zomerse relax-rock.

Al met al luistert het geheel lekker weg, fijne muziek voor bij een lamme zomerdag. De excentrieke trekjes en bittere teksten die de band zo kenmerkt zijn nog steeds aanwezig, enkel veel meer gestroomlijnd. Het heeft als gevolg dat het album wat toegankelijk klinkt en minder spannend is.