The UK’s biggest hope in rock speelde tijdens Halloween (31 oktober) hun eerste show in Nederland in club Bitterzoet in Amsterdam. Het werd een avond om nooit te vergeten want vanaf het moment dat het Britse kwintet de bühne besteeg rolde een aanstekelijke vloedgolf van energie de zaal in. Zanger Phil Campbell is het middelpunt van de band en maakte een geweldige indruk, ging volledig op in de muziek, stond geen moment stil en gaf een vocale prestatie om stil van te worden. Campbell is de ideale mix van Mick Jagger en Chris Robinson met de stem van Rod Stewart uit zijn tijd bij The Faces. Een frontman waarvan muzikanten dromen.

De muziek van The Temperance Movement is een soulvolle mix van blues en rock die herinnert aan de hoogtijdagen van het genre en daar eenvoudig mee kan wedijveren. Luister maar eens naar het geweldige debuut. Het is moeilijk te geloven dat de heren pas twee jaar samenspelen en nu al zo’n solide en hechte band vormen. Op het kleine podium is nauwelijks bewegingsruimte, maar toch danst, springt en heupwiegt men alsof het een aard heeft. Logisch want het is bijna onmogelijk om stil te staan bij de aanstekelijke melodieën. Na drie uptempo liedjes is Smouldering het eerste nummer waarop ze gas terugnemen en waarop gitaristen Luke Potashnick en Paul Sayer hun klasse kunnen tonen. Tijdens de instrumentale passages ademt deze band de sfeer van de vroege jaren zeventig in hart en nieren. Bassist Nick Fyffe ziet er met zijn lange haren, baard, snor en hoed uit alsof hij zo uit Lynyrd Skynyrd is weggelopen en drummer Damon Wilson speelt het hele optreden met een lach van oor tot oor. Het spelplezier is enorm en talent is er in overvloed. De band wisselt moeiteloos van energieke rockers als Take It Back en Midnight Black naar ingetogen liedjes als Chinese Lanterns. De toegift Lovers & Fighters was prachtig en zal bij de bezoekers toch duidelijk hebben gemaakt dat deze band groot gaat worden. Je voelt, hoort en ziet het aan alles zoals ooit bij Guns N’Roses in Paradiso (1987).

The Temperance Movement kwam, zag en overwon. De volgende keer staan ze in een veel grotere zaal en het zou me verbazen als ze niet geprogrammeerd worden voor Pinkpop of Lowlands in 2014. Zijn ze the next great rock ‘n roll band? Don’t bet against it, want ik heb in jaren niet meer zo’n overrompelende clubshow gezien.