Daptone Records staat voor diepe, vettige soul zonder dat het uitdraait op misplaatste nostalgie. Al jarenlang ademt het label een sfeer uit waar muziek, vormgeving en registratie strak op elkaar zijn afgestemd en doen verlangen naar een tijd waar nieuwe muziek hoofdzakelijk werd gedraaid op de radio. Daptone heeft voor de hedendaagse soul veel betekend en wordt de legacy van het label steeds indrukwekkender. En wat Daptone heeft uitgehaald met soul, gaat het label ook proberen met rock & roll en heeft daar zelfs een heus label voor opgericht: Wick Records. En de eerste albumrelease is inmiddels een feit: de spits wordt afgebeten door het uit Salinas, CA afkomstige, maar in New York neergestreken The Mystery Lights.

Het is de bedoeling dat Wick Records muziek gaat herbergen, die op dezelfde uitgangspunten is gebaseerd als Daptone. Dat betekent dus analoge opnames, diep geworteld in de 60’s, navenante vormgeving en presentatie en het opereren als één grote familie. Stilistisch gezien heeft Wick Records niks te maken met het moederlabel: Wick staat voor nuggets. Waarbij alles wat na 1971 is gebeurd aan de Wick-community lijkt te zijn voorbijgegaan. En The Mystery Lights moet de verpletterende introduktie zijn van dit nieuwe label.

En omdat de faciliteiten toch al aanwezig zijn, gaat daar dan ook door de nog te vormen Wick-artiestenstal uitgebreid gebruik van gemaakt worden. Clubhonk waar het allemaal gebeurt is Daptone’s House Of Soul studio, waar ook dit debuut is opgenomen.

The Mystery Lights hebben al eerder enkele voorzichtige vingeroefeningen gedaan op kleine labels, maar zijn nu klaar voor het echte werk en worden ze daar door Daptone flink op weg geholpen.

In slechts 11 nummers en een half uur speeltijd moet de band bewijzen dat er nog ruimte is voor muziek, die is volgestopt met psychedelica, fuzzy garagerock en NY oerpunk. Voordeel van albums met zo’n korte speelduur is dat meerdere malen beluisteren niet zo’n tijdrovende bezigheid is. En die korte speelduur was gewoon usance in de tijd waarin hier wordt teruggegrepen, want een A- en B-kant van een LP kwamen maar zelden boven die 40 minuten speeltijd uit. Maar beter was om daar natuurlijk onder te blijven. Vanwege de geluidskwaliteit werd er gezegd.

Na een instrumentaal intro wordt het al na 1 minuut duidelijk: de tijd is muzikaal gezien ook hier stil blijven staan. The Mystery Lights zijn dan weliswaar een garagebandje, maar gelukkig niet één van de zovelen en alhoewel de produktie op z’n Daptone’s rammelend is, klinken de nummers niet als mislukte demo’s, die op gare, aan elkaar gesoldeerde opname-apparatuur is opgenomen. Verwacht geen diepgang in de produktie, het Mystery Lights geluid is moerassig, gitaren verzuipen in galm en effecten en wordt er hier en daar een behoorlijke wall of sound opgetrokken. Tel daarbij de getergde vocalen op van Mike Brandon en het resultaat is dampende swamppsych, die borrelt, knettert en zuigt.

En al lijken de nummers op het eerste gehoor nogal op elkaar en lijkt het een doffe geluidsbrij die voorbij trekt, alras valt steeds meer op zijn plaats: de pakkende riffs, de dof klappende ritmesectie, de schijnbaar nonchalante samenzang en die dwingende productie. The Mystery Lights is een overtuigende start van een band, die de beloftes zowel muzikaal als voor dit nieuwe label inlost. In elk geval wordt met dit album voldoende indruk gemaakt om Wick Records te gaan volgen. En dit is dus muziek waarop een verbod zou moeten zijn om het te streamen en die op maar één manier moet worden ondergaan: op vinyl. Ook al moet na een stief kwartier alweer richting grammofoonspeler worden gelopen. Beter verwoord zoals één van de songs is getiteld kan het niet: Flowers in my hair, demons in my head en let yourself go. En die trip herhaalt zich ieder half uur.