×

Recensie

Rock

05 maart 2018

The Men

Drift

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Sacred Bones

Drift The Men Rock 3.5 The Men – Drift Written in Music https://writteninmusic.com

De New Yorkse rockband The Men bestaat alweer 10 jaar. De tijd gaat hard, zo zeggne we dan maar weer. Zo zijn ze ooit begonnen als noiserockband, met invloeden van shoegaze en postpunk. Maar als er één band is die niet stil zit, dan is het The Men wel. Niet alleen houden ze er een fanatiek releaseschema op na, al snel veranderde hun felle noiserock in powerpop, naar Rolling Stones achtige psychedelica en pubrock en daarna zelfs countryrock. Om maar niet te spreken van zijprojecten als Dream Police, Chomper en in zekere zin ook Uniform waar The Men veel verwantschap mee heeft. 2 jaar gelden was daar opeens Devil Music, zo ven tussen neus en lippen door gewoon weer een punky noiserockalbum, gewoon omdat het kan. Zonder aankondiging, zonder de steun van platenlabel Sacred Bones. Lekker op eigen houtje onder een verzonnen vlag genaamd We Are The Men Records. Een terugkeer naar deze wilde(re) dagen van de band hadden we eigenlijk met open armen moeten ontvangen, maar er mistte iets. Inmiddels zijn we zo gewend en verwend – hoewel niet elk muzikaal uitstapje even succesvol was – wanneer de band als een kameleon van stijl verandert dat een terugkeer naar noiserock te “gewoon” aanvoelde.

Nu is daar Drift en de band stelt ons gelijk gerust door ons wederom weer op het verkeerde been te zetten. Openingsliedje Maybe I’m Crazy knalt erin met een scheut electropunk en invloeden van een no-wave act als James Chance en zijn Contortions als de saxofoon zijn intrede doet. Het is verreweg de meest verrassende stijlswitch op dit album. Die electropunk krijgen we helaas niet meer terug, maar de saxofoon blijft nog even hangen voor een aantal andere tracks. In tweede track When I Held You in My Arms horen we de belangrijkste troef van dit album: ruimte en gebrek aan tempo. The Men vertraagd hier op zo’n manier dat het geheel een slowcore- en altcountrytintje krijgt. Het klinkt sfeervol, desolaat en berustend.  Heel soms zit er nog een zekere voorwaartse “drive” in de muziek, zoals op het met krautrock en funk doorspekte Secret Light, maar meestal nemen de vleugjes slowcore, altcountry en wat folk het geheel over. Naast de al aangehaalde saxofoon zijn instrumenten als pedalsteel, mondharmonica en strijkers hier dan ook zeer op zijn plaats, om het geheel extra stemmig, melancholisch en desolaat te maken. Dan is daar plotseling toch het vlammende noisepunkliedje I Killed Someone, geen verkeerde track, maar waarom? Het voelt misplaatst tussen alle kaalheid, rust en ruimte.

The Men laat hier in principe niets nieuws horen. Ze komen met een stijl die al beter is uitgewerkt door talloze altcountry en slowcore bands. We horen dat ze daarnaast vooral goed geluisterd hebben naar Silver Jews, Meat Puppets en het recentere Gun Outfit, die het kunstje van ruimtelijke en desolate rockmuziek al jaren veel beter beheersen.  Of althans, in vergelijking met andere rockbands is dit niet nieuw. Binnen de stijl van The Men zelf is dit wederom muziek die een aantal nieuwe wegen behandelt, zoals we inmiddels gewend zijn.



  1. Maybe I'm Crazy
  2. When I Held You In My Arms
  3. Secret Light
  4. Rose On Top Of The World
  5. So High
  6. Killed Someone
  7. Sleep
  8. Final Prayer
  9. Come To Me