In 1969 kwam Pink Floyd’s soundtrack bij de hippiefilm More uit. De film, geregisseerd door Barbet Schroeder en opgenomen in Luxemburg, gaat over een junkiestel, en geeft de sfeer van die tijd weer. Met de psychedelische space-rock van de vroege Pink Floyd als filmmuziek, voor ’t eerst zonder Syd Barrett die wegens zijn overdadige druggebruik uit de band was gezet.

Omdat het om filmmuziek gaat, is More niet echt een Pink Floyd-album als de voorgaande: The Piper At the Gates of Dawn en A Saucerful of Secrets en het erop volgende Ummagumma. Het is een fragmentarisch album vol verschillende sferen dat muzikaal vooral vooruitloopt op het studio-deel van Ummagumma. Zelf kan ik me uit die tijd vooral Cirrus Minor en Cymbaline (beiden van Roger Waters) nog goed herinneren, de Floyd had ze ook geïntegreerd in hun live-shows. In Cirrus Minor, Crying Song en Green is the Colour ontpopt Waters zich als de beginnende songwriter van een band die nog zoekende is naar de eigen sound waarmee ze beroemd zouden worden.

Pink Floyd had geen ervaring met filmmuziek maar hun werkwijze was daar wel erg geschikt voor. Er staan ook twee heavy rocksongs op zoals The Nile Song dat gewoon erg goed is, vooral door Gilmour’s ronkende gitaarriffs- en het mindere Ibiza Bar. Met een beetje verbeelding zou je Up The Khyber en het percussieve Party Sequence wereldmuziek-avant-la-lettre kunnen noemen. Maar ze zijn ook psychedelisch en experimenteel. Main Theme (met Rick Wright als toetsentovenaar) en Dramatic Scene zijn qua filmmuziek de uitschieters, het zeven minuten durende bizar opgebouwde Quicksilver neemt je als luisteraar mee in verschillende stemmingen en dat geldt wel voor het hele album. Het minste zijn het ijle More Blues en het gefluisterde A Spanish Piece waarin Gilmour flamenco-gitaar speelt, niet zo bijzonder als je als flamenco-aficionado bekend bent met de grote Spaanse flamencogitaristen. Toch kun je zeggen dat de Floyd met dit filmalbum de tijd vooruit was, al moesten de meesterwerken nog gemaakt worden!