Herbewerkingen van eigen materiaal door rock- of metalbands lijken bij voorbaat geboren onder slecht gesternte. Diverse bands hebben het geprobeerd, maar telkens valt het resultaat vies tegen. Neem bijvoorbeeld het slaapverwekkende album Dethroned & Uncrowned van Katatonia of de slappe hap This Left Feels Right van Bon Jovi. Klaarblijkelijk achtte Pain Of Salvation de tijd rijp om ook een poging te doen.

Helaas is het ook ditmaal op een jammerlijke mislukking uitgedraaid. Het nummer Stress opent met een mix van Frank Zappa invloeden en rockabilly maar kan nauwelijks boeien. Dat geldt ook voor de dubversie van Linoleum. To The Shoreline herinnert aan de jaren zestig western soundtracks van Morricone en is warempel het aanhoren waard, net als de bewerking van 1979. Daartussen zit een huiveringwekkend slechte cover van Dio’s Holy Diver. De kleine man met de grote stem zou zich in zijn graf omdraaien om de lounge jazz versie met reggae invloeden. Natuurlijk zijn we niet vies van een experiment, maar hier slaat men de plank toch volledig mis. Nog erger wordt het op Chain Sling. Gildenlöw zingt hier zo verrekte irritant dat het nummer als neurotisch misbaksel kan worden afgedaan.  Iedereen die het origineel van Mrs. Modern Mother Mary kent, zal gruwen van deze versie die geen spaan heel laat van de oorspronkelijke kraker. Spitfall is een boze monoloog en het titelnummer dat het album afsluit is een matig country duet dat tamelijk geforceerd aandoet.

Concluderend mogen we stellen dat dit pathetisch slechte album de belabberdste prestatie van een bekende band is sinds het gedrocht Lulu. Over Lou Reed gesproken, de cover van zijn Perfect Day is al net zo afgrijselijk als de rest van de plaat.  Pain Of Salvation behoorde na ijzersterke albums als Be en Remedy Lane ooit tot de vaandeldragers van de progressieve metal. De voorbije jaren was het vaandel wat afgegleden, maar na dit drama kunnen we het vaandel definitief strijken. Wat dat betreft hebben de heren de juiste albumhoes gekozen: inpakken en wegwezen.