Als er één artiest in het heavy genre geen introductie behoeft dan is het wel Ozzy Osbourne. De voormalige Black Sabbath zanger is al dertig jaar succesvol onder eigen naam, heeft in Ozzfest een lucratieve tourkaravaan en geniet mondiale bekendheid dankzij de MTV serie over zijn familie. Na alle tv perikelen was het hoog tijd voor een nieuw album. Ozzy’s vorige schijf Black Rain (2007) was namelijk weinig meer dan een herhalingsoefening, kreeg matige kritieken en ook de verkoop viel (voor Ozzy begrippen) tegen. Ozzy besloot om bijna de hele band eruit te sodemieteren en ging met verse krachten aan het werk.

Nieuw zijn drummer Tommy Clufetos en keyboard speler Adam Wakeman. Bassist Rob ‘Blask’ Nicholson mocht blijven. Zowel Blasko als Clufetos speelden eerder in Rob Zombie’s band en dat tweetal drukt samen met producer Kevin Churko een modern stempel op de muziek. De muzikale omlijsting klinkt ditmaal bijzonder compact en heavy, maar klinkt af en toe wat dreinend of beter gezegd, kunstmatig. Laten we het erop houden dat Ozzy met zijn tijd meegaat. Hoewel ook gitarist Zakk Wylde (Black Label Society) vertrok bleef de compositorische samenwerking wel intact. Ozzy’s nieuwe gitarist Gus G. schreef dus niet mee aan de nummers, maar speelt ze louter in. Gus G. komt uit Griekenland en is vooral bekend door zijn werk met de band Firewind. Hij heeft de moeilijke taak om de schoenen van illustere voorgangers als Randy Rhoads, Jake E Lee en Zakk Wylde te vullen, maar doet dat op ‘Scream’ met verve.

Let It Die opent het album ongewoon heftig en bevat een aantal onverwachte breaks waarmee Ozzy meteen aantoont dat hij nog niet afgeschreven kan worden. De stampende single Scream heeft een vette groove en lijkt een gegarandeerde hit voor arena’s en stadions. Soul Sucker was het titelnummer dat Ozzy in gedachten had, maar na een storm van protest op internetfora koos Ozzy eieren voor zijn geld en liet die naam vallen. Het nummer is loei heavy en heeft niets met (vooraf gevreesde) rapmuziek te maken. Life Won’t Wait heeft een structuur die wel wat doet denken aan Coldplay, maar de uitvoering is natuurlijk wel paar gradaties steviger. Na een akoestisch intro dendert Diggin’ Me Down stevig verder. Een ander hoogtepunt is de ballad Time. Het is nummer zoals Ozzy ze eerder opnam en een mooi rustpunt tussen al het andere instrumentale geweld. I Want It More bevat een aantal riffs die zo op de laatste schijf van Metallica hadden kunnen staan.

Na een paar luisterbeurten is duidelijk dat Scream Ozzy’s beste album is sinds No More Tears. Ik ben benieuwd of er nog meer Ozzy albums komen; Magere Hein lijkt het dit jaar namelijk te hebben voorzien op markante hardrock zangers. De zelfbenoemde Prince of Darkness is  de zestig gepasseerd en is dus gewaarschuwd. Het slotakkoord heet I Love You All en klinkt bijna als een afscheidsbrief aan de honderdduizenden fans die hem al jaren door dik en dun steunen. Wat mij betreft mag hij nog jaren platen van dit niveau maken.