Vim And Vigor – vrij vertaald: ‘energie en enthousiasme’ – is de titel van de tweede plaat van Navarone. Een plaat die in ‘slechts’ drie maanden tijd werd geschreven en opgenomen, een heel wat korter tijdsbestek dan voorganger A Darker Shade Of White, die jaren werk gekost had. Het efficiëntere werken heeft het Nijmeegs/Amsterdamse vijftal naar eigen zeggen doen inzien dat een goed liedje geen minutenlange jams hoeft te bevatten.

Dat bewijzen meteen de eerste nummers Time en Brother, liedjes vol hitpotentie maar met genoeg spanning, die bovendien soepel in elkaar overlopen. Theatraal, ja, maar het rockt wel. Bovendien laat zanger Merijn van Haren zijn stem heerlijk janken. Jammer zijn de liedjes die volgen, Smash ’N Grab It en Black And Blue, liedjes die niet genoeg weten te boeien, waarin de band te geforceerd lijkt te proberen “lekker te knallen”. Lekker is Gimme A Shot dan weer wel, origineel allesbehalve. Pink Floyd blijft een belangrijke inspiratiebron voor Navarone, luister maar naar het instrumentale Psycho Vaquero, negeer de trompetten, en hoor flarden van The Dark Side Of The Moon.

Tot zover ‘kant A’. Kant B opent met Indigo Blue, dat begint als een soort woestijnblues en langzaam zalvend opbouwt naar een scheurend gitaargeweld. Van Haren’s stem is functioneel in zowel de ingetogen als uitbundige stukken. Murder And Misery is een lied dat ons inmiddels ontstane vermoeden bevestigt dat Navarone toch meer uitblinkt in liedjes van vijf minuten of langer dan in pogingen als Smash ’N Grab It, dat nog geen drie minuten klokt. De dynamiek van een lied als Murder And Misery, met wederom Pink Floyd intermezzo’s en een afwisselend kalme en schreeuwende zanger, daar is in een korter nummer simpelweg geen ruimte voor. Maar het is wel Navarone’s sterke punt, horen we ook in afsluiter Bottom Line. Dus alsjeblieft mannen, ga door met lange liedjes maken en laat geforceerde pophits scoren over aan anderen. Daar worden we veel enthousiaster van.