Gretig en dankbaar Simple Minds piekt in HMH

• fotografie door Bert Vethaak

“Thanks for seeing us in these times where everything is fucked up.” Simple Minds-frontman Jim Kerr staat op de rand van het HMH-podium en kijkt de zaal in. Hij lijkt oprecht geëmotioneerd dat deze tot de nok toe gevuld is op de eerste van twee avonden in Amsterdam. De securitymaatregelen zijn hoog, waardoor het even duurt voor het publiek binnen is. Maar de muziek overwint. Saamhorigheid overwint. De show is amper begonnen en Kerr heeft de zaal al volledig in zijn broekzak zitten.

Nu is de frontman van de Schotse band uiteraard door de wol geverfd. Zijn band draait al sinds het einde van de jaren zeventig mee en in de 80s was Simple Minds een stadionband van formaat. Anno 2015 is de band ten tijden van de Big Music tour vooral nederig. Blij nog gewoon mee te draaien. Blij dat ze in moeilijke tijden met hun muziek troost kunnen bieden. Terwijl het fenomenaal groovende Theme For Great Cities als intromuziek klinkt, loopt de band het podium op en in plaats van het optreden meteen te starten, volgt genoemde uitspraak als onderdeel van een langer dankwoord. Een atypische opening, die sympathie opwekt.

Als Simple Minds vervolgens met een breed uitwaaierend en bombastisch Waterfront écht aftrapt, overrompelt de band de toeschouwers volledig en staat het publiek tot de achterste rijen van het balkon mee te klappen. Wat volgt is een optreden dat zich in twee etappes ontvouwt. De set voor de pauze is een onvervalste greatest hits, met daarin een prima dwarsdoorsnede uit het oeuvre van de band, die hierin wordt bijgestaan door zangers en multi-instrumentalist Catherine AD, die veel ruimte krijgt. Van de kille elektronische klanken van Celebrate tot het nog altijd enorm dansbare New Gold Dream (81-82-83-84), waarmee Simple Minds in de 80s de weg plaveide voor de ravecultuur en natuurlijk stadionhits als Promised You A Miracle en Don’t You Forget About Me, de band zet een uitermate professionele set neer waar tegelijkertijd het speelplezier elke seconde vanaf straalt. Grootste verrassing is de akoestische uitvoering van The American.

De bandleden zijn de jongste niet meer en hebben een kwartiertje pauze nodig ‘om even twee whiskys te drinken en de stembanden te smeren’, aldus Kerr. De set na de pauze gaat meer de diepte in, met opener Book of Briljant Things van het album Sparkle In The Rain, This Fear Of Gods van Empires And Dance, het nieuwe Honest Town van het recente Big Music en Banging on The Door van Real Life. Wat vooral opvalt is dat de tracks uit respectievelijk 1993, 1980, 2014 en 1991 naadloos op elkaar aansluiten en dat de band een heel eigen signatuur heeft die al hun werk – hoe muzikaal uiteenlopend soms ook – kenmerkt. De pauze na het hitbombardement en de vier relatief onbekende tracks die volgen haalt voor een deel van de bezoekers de vaart er enigszins uit, maar bedient wel de groep die-hard fans op de wenken.

Simple Minds bedient dus elk soort fan met dit optreden en laat en passant zien waarom zij al die jaren met pieken en dalen stug door zijn blijven gaan. De liefde voor muziek en het speelplezier blijven leidend. Kerr zwaait, wijst, knipoogt en zoekt op alle mogelijke manieren contact met alle uithoeken van de zaal en toont zich onderwijl met acrobatische poses een slangenmens. “Don’t try this at home”, grapt hij. Kompaan Charlie Burchill blijft bij elke aanslag op zijn gitaar een enorme grijns op zijn gelaat houden. Hier staat een band die gewoon geen genoeg krijgt van het op de planken staan. In de toegift is de stem van de frontman wederom aan een doorsmeerbeurt met whisky toe en zodoende laat hij het publiek de uithalen van Alive and Kicking en Sacntify Yourself meegalmen. Waarna opener Theme For Great Cities ook de uitsmijter is en er op de tonen van die klassieker bijna twee en een half uur na de start wederom ruimte wordt genomen voor een uitgebreid tonen van dank dat het publiek is op komen dagen. Hetgeen uiteraard nergens voor nodig is. De nieuwe muziek van deze band is (hoewel erg goed) weliswaar niet heel relevant meer, maar door het speelplezier en de uitgekiende set is Simple Minds ook verre van de nostalgie-act die veel tijdsgenoten inmiddels wel zijn. Deze band piekt live gewoon nog altijd.