Het is het jaar des Heren 2013, zes jaar na het uitbrengen van 13th Star, het album waarop Fish donker en sterk verhaalt van een onfortuinlijk verlopen relatie. Het is 2013 en Fish brengt het grootste meesterwerk uit zijn solo loopbaan uit. Was het album Vigil In A Wilderness Of Mirrors de succesvolle springplank waarmee hij het diepe indook na zijn vertrek uit Marillion én al waren er tussen dat solodebuut en nu de nodige Fish klassiekers als Sunsets On Empire (1997), Raingods With Zippos (1999), Fellini Days (2001) en Field Of Crows (2004), met A Feast Of Consequences laat de man uit Haddington horen dat zijn schrijf- en zangtalent beide nog lang niet zijn uitgeput. Sterker, muzikaal klonk hij solo niet eerder zo sterk én, wat de groei van Fish als zanger betreft, sluiten de zanglijnen en muziek perfect op elkaar aan. Het zegt ook veel over de manier waarop Fish en de bandleden samen de nummers neerzetten; een levendige interactie tussen Fish, Steve Vantsis (bassist), Foss Paterson (toetsen) en Robin Boult (gitaar). Of en hoe de mannen steeds samen schreven, of dat er in verschillende combinaties gewerkt werd: het resultaat staat als een huis én het album klinkt buitengewoon coherent.

De klanken van een doedelzak openen het album. Sfeervolle toetsen. Mooie akoestische klanken van Robin Boult. Zacht. Heel zacht. Je kunt je gedachten zo laten glijden naar de Perfume River, aan de andere kant van de wereld. Escapisme. De hoofdpersoon van het lied voelt zich geconfronteerd met een donkere werkelijkheid waar hij liever niet wakker wil worden. En dat tegen de achtergrond van Hue, oude stad in Vietnam, gelegen aan de Perfume River, met de mogelijkheid  om de wereld als het ware buiten te sluiten.  Een nummer dat zeer fraai wordt begeleid door subtiel spel van Steve op de bas, zachte toetsen van Foss en de gitaar van Robin die steeds dreigender klinkt naarmate het nummer vordert. Bijzonder subtiel sluit het drumwerk van Gavin Griffiths aan. Het nummer bouwt op qua spanning met een fraaie leidende rol voor de bas van Steve. Net iets verder dan zeven minuten in het nummer is het als Robin de akoestische gitaar de leiding laat overnemen. Het nummer wordt aanmerkelijk rockier en voor het eerst op dit album horen we de heerlijke stem van Elizabeth Troy Antwi naast de stem van Fish. Een erg sterke opener van het album.

Het tweede nummer, All Loved Up, doet er nog een schepje bovenop waar het om rocken gaat. Verwacht geen metalen klanken van de man uit Haddington; zijn roots liggen in de jaren Zeventig én zijn muziek sluit meer dan eens aan op de rock uit die tijd. Een heerlijk snerende tekst naar de oppervlakkigheid en zucht naar bekendheid die in de hedendaagse maatschappij opgeld doet en waar het hoogst bereikbare is dat je bij ‘erbij hoort’. Om met de laatste woorden van Fish in dit nummer te spreken: “all fucked up.” Blind To The Beautiful is eveneens een nummer dat past bij de actualiteit van tegenwoordig. Waar gaan we heen met het klimaat en hoe zien wij nog waar het op deze wereld waar het werkelijk om gaat? Een tijdperk waarin we kindernamen aan orkanen geven en ons laten voorspiegelen dat winsten en aandelen de andere kant van het weer zijn én daarbij veel belangrijker zijn dan dat bovendien. Een bijzonder fraaie ballad met een mooie tekst van Fish met prachtige begeleiding van Aidan O’Rourke op viool en wederom de fraaie stem van Elizabeth Antwi als contrast met de stem van Fish.

Het titelnummer volgt. Geïnspireerd door een tekst van Robert Louis Stevenson, die Fish tegenkwam in een boek over het klimaat én de vanzelfsprekendheid waarmee we uiteindelijk altijd geconfronteerd worden met de gevolgen van keuzes die we maken. De tekst schetst dat zowel vanuit een persoonlijk perspectief als ook naar een maatschappelijk perspectief. Het nummer rockt stevig maar bouwt ook hier weer mooi op. Een akoestische intro met een band en een zanger waarvan je bij allen het spelplezier hoort. Fish en de band hebben een aantal van de nummers live gespeeld voor ze hun definitieve vorm kregen én bij het titelnummer van het album kun je je de live uitvoering bijzonder gemakkelijk voorstellen. Wat een heerlijk energiek nummer!

Het onmiskenbare hoogtepunt van het album volgt dan. De Highwood Suite, vijf nummers in de thematiek van de Eerste Wereldoorlog. Tijdens een tour maakte Fish een tussenstop bij de slagvelden van de Somme en verbleef daarbij in Arras, waar eerder ook een van zijn grootvaders verbleef tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het bezoek aan het gebied waar zijn beide grootvaders in de Eerste Wereldoorlog dienden, maakte op Fish grote indruk en, waar hij eerst had gedacht aan een enkel nummer over die periode, dat groeide uit tot een meerdelige suite over het onderwerp. Fish leidt het onderwerp subtiel in met de eerste klanken van High Wood waar hij een hedendaags bezoek aan het terrein beschrijft. Het is een mooie reflectie op hoe de slagvelden en kerkhoven nu erbij liggen en wat ze uitstralen, tegelijk weet hij in dit nummer al de spanning en ellende van al die jaren geleden te vangen. De kentering in het nummer waarna de orkestratie rijker wordt en dreigender, geeft dat al weer. IJzersterk gecomponeerd. Met een mooie verwijzing naar Shakespeare als hij zingt: “Wood will rise” ligt het drama voelbaar besloten in de muziek. Mooi dat hij de beleving van de spanning zowel in het Engels als in het Duits verklankt. Soldaten aan beide kanten waren er immers niet gelegerd omdat ze dat zo graag wilden. Crucifix Corner duikt al verder in de beleving van de Eerste Wereldoorlog. De beschrijvingen worden intenser; slechts voorbodes want in The Gathering staat eerst nog het Britse enthousiasme om the King’s shilling te innen én voor het vaderland te vechten centraal, met opgewekte blazers en al, terwijl Thistle Alley de verdoemenis in al zijn hellekracht van de Eerste Wereldoorlog laat voelen. The Leaving tenslotte bevestigt andermaal het onbarmhartige karakter van de Eerste Wereldoorlog, opdat we nooit vergeten. Prachtige muziek, diepe teksten en in High Wood en in Thistle Alley zeer fraaie orkestratie van Egbert Derix. Die arrangementen worden fraai uitgevoerd door Tanja Derwahl (cello), Linda Slakhorst-Custers (viool), Gosia Loboda (viool) en Alina-Lin Merx-Jong (viool). De fraaie blazerspartijen in The Gathering worden gespeeld door Finlay Hetherington (flugelhorn), Fiona Lund (trombone), John Sampson (trompet) en Stuart Watson (tuba).

Het zegt veel over de zeggingskracht van het album dat het daarna niet als een nachtkaars uitgaat. Die kracht heeft het album. Met zowel het zeer fraaie The Other Side Of Me en The Great Unravelling, wederom met fraai arrangement van Egbert en uitvoering ervan door dezelfde dames en prachtige zang van Elizabeth Antwi naast Fish eindigt het album eveneens groots. Niet groots in bombast of opsmuk, maar met twee nummers die er staan. Fish heeft, met een zeer geslaagde samenwerking met Steve Vantsis, Foss Paterson en Robin Boult een album gemaakt dat in  zijn catalogus de kroon spant. Calum Malcolm zorgde voor de productie en waar nodig voor arrangementen, naast de al eerder genoemde van de hand van Egbert Derix. A Feast Of Consequences is een meesterwerk geworden waarin de menselijke aard, zowel privé als in maatschappelijk verband centraal staat. Het trieste hoogtepunt van het album, net als in de wereldgeschiedenis door velen zo ervaren, is voorbehouden aan de barbaarse tragiek van de Eerste Wereldoorlog. Fish weet als geen ander persoonlijke beleving te combineren met een maatschappelijk perspectief. Op dit album ontplooit de man van Haddington zich met zijn team als muzikale schrijvers van allure: de gerijpte zanger levert met zijn team bovendien zijn mooiste album af, een luisterervaring om stil van te worden. Vergeet echter ook niet het wederom zeer fraaie artwork van Mark en Julie Wilkinson. Hun bijdragen aan A Feast Of Consequences kunnen en mogen niet over het hoofd gezien worden. Voor de liefhebbers van het fraaie artwork is dan ook zeker de luxe versie van het album aan te raden waar je ook nog eens een uitgebreide documentaire over de totstandkoming van het album bij krijgt. Topalbum!