Nederland wacht al weer een tijd op een top album van eigen bodem. Een album dat mee mag doen met de echt grote jongens. Claw Boys Claw hebben met Hammer een album afgeleverd waarbij de Nederlandse subtoppers verbleken.

Shocking Shades Of Claw Boys Claw werd juichend ontvangen. Het optreden in 1986 op Pinkpop was superb. Te Bos schreeuwde alles bijeen en gooide met plaggen gras . Roskilde en Parkpop volgden. In de jaren nadien bracht Claw Boys Claw meer dan tien albums en ep’s uit.

Tussen de albums Will-O-The-Wisp en Pyama Day zat 11 jaar. Vijf jaar na Pyama Day komt Claw Boys Claw met de verwachte opvolger: Hammer. En wat voor een Hammer. Een Hammer die inslaat als een bom. Alsof de parkeergaragerock opnieuw is uitgevonden. Met de nieuwe drummer Jeroen Kleijn en bassist Marcus Bruystens, die al sedert 2007 bij Claw Boys Claw speelt zetten Peter te Bos en John Cameron een idioot goed album neer. De juiste verhouding pop, rock, bluesy met swamp…. traditioneel én progressief. Bij Hammer komt het bijeen.

Tijdens het nummer 600 Monkeys val je van de ene verslaving zo in de andere. Sigaretten, drank, koffie. Peter te Bos blijkt cleaner te zijn dan we denken. Na met Picasso op het juiste spoor van dit album te zijn gezet neemt een Cramps-achtig Power Breakfast met bacon en eggs het volledig over. Where’s the Hammer? John Cameron en consorten nemen je mee en tonen de Hammer. “She’s coming down to rob your face” in Monkey One zou muzikaal niet misstaan in een Quinten Tarantino film. De zoete stem van Peter gecombineerd met de lijzige en hypnotyserende drum en zweterige swampgitaar van John Cameron zorgen ervoor dat je onbewust de muggen moet wegslaan. Je verwacht ieder moment dat Salma Hayek de hoek om komt. Verwacht je meer van dit genre dan knalt Sucha je met een Iggy-sound dit beeld aan diggelen Vervolgens wordt met o.a. My Beautiful Carpet de genadeklap uit gedeeld. Om daarna met Blanket af te sluiten met een warme deken.

Het hele album ademt kwaliteit. Pyama Day was een ultieme come back. Hammer gaat op deze verbeterde voet verder. Luister naar Rotate en je weet waarom de stem van Peter te Bos meer en meer met Nick Cave wordt vergeleken. Warm, zompig groovy met een vleug swamp terwijl John Cameron het hele album vult met zijn lijzige swampgitaarsound.

De juiste verhouding pop, rock, bluesy met swamp… traditioneel én progressief. Hammer is niet naar verluidt een “fucking good album”. Het is gewoon een “fucking good album”. Een album dat met de grote jongens mag meedoen? Nee, ze zijn weer de grote jongens.

C-C-C-Claw Boys Claw K-k-klauwt weer.

Wat een Hammer.