×

Concert

06 juli 2018

Südtirol Jazz 2018

Verfrissend CARLIOT op Südtirol Jazz Festival

Geschreven door: Nausikaä de Blaauw

• fotografie door Nausikaä de Blaauw

Gisterenavond in het museum Museion in Bolzano, het centrum van Alto Adige 2018, aanschouwen we een overweldigende bigband onder leiding van Per-Ake ‘Carliot’ Holmlander: het CARLIOT, It’s Never Too Late Orchestra. In 2017 richtte hij als een van de meest toonaangevende tubaspelers in de hedendaagse jazzwereld dit orkest op tijdens het Jazz Autumn Festival in Krakow, Polen. De eerste bandleden waren snel gevonden en afkomstig uit zijn bands Parti & Minut en Inner Ear’. Daarna vonden zij nog vijf andere jonge muzikanten uit de Scandinavische jazzwereld.

Deze bigband, tien dames en tien heren, brengt ons volgens het programmaboekje ‘bekende en onbekende muziek uit theater, danswereld en anders’. De zaal zit vol en achterin horen we nog het geroezemoes van vips die wijn en hapjes nuttigen, en een huilende baby, maar hier zullen ze wel bovenuit komen.

2We worden zonder al te veel omhaal meegesleurd in een indringende set waarbij het eerste stuk subtiel opbouwt met lange dissonante blaastonen. Opvallend zijn de twee Zweedse drummers in de formatie, Anna Lund en Christoper Cantillo, die beiden een compleet andere speelstijl hebben, maar elkaar ongelofelijk goed in de gaten houden.

Sowieso valt de opperste concentratie binnen de band op en met name de focus op Holmlander die alles nauwgezet in de hand houdt. Niet dat deze jonge talenten strak moeten worden gehouden, want zij krijgen voldoende de ruimte om hun improvisatiekunsten tentoon te spreiden. Bijna alle stukken zijn doorspekt met cues en ad libs en je merkt dat iedereen er volledig in zit en naadloos op elkaar is ingespeeld. Alle ruimte voor vrije improvisaties!

Te gekke composities krijgen we te horen waarin we soms moeilijk de originelen (o.a. Jungle Triangle van Ellington) kunnen terug horen, maar is dat erg?

Er volgt een trompet-battle tussen Susana Santos Silva die een soort mitrailleurgeluiden weet te produceren met haar instrument, maar vervolgens zwoel en zacht eindigt en Johan Norin die laat horen dat hij pittige jazz niet schuwt. Ze voelen elkaar feilloos aan en brengen hun twee uiterst verschillende maar steeds boeiende solo’s ten gehore om daarna de weg vrij maken voor een knallende drumsolo van Cantillo.
In een van de laatste stukken van het optreden wordt er een georganiseerde kakofonie neergezet, een levendig, tegendraads geheel dat uit z’n voegen barst van de energie. Wat een dikke vette bigbandsound!