Het 33^e studioalbum van Prince wordt in Europa gratis weggegeven bij diverse dagbladen en tijdschriften. Zo is 20Ten in België gratis verkrijgbaar bij de dagbladen Het Nieuwsblad en De Gentenaar, in Engeland wordt het album toegevoegd aan The Daily Mirror en Daily Records en in Duitsland krijg je de cd cadeau wanneer je op 22 juli de Duitse editie van Rolling Stone Magazine aanschaft.

Degenen die hopen op een glorieus vervolg van de cd Lotus Flow3, dat heerlijk en krachtig gitaarwerk combineerde met ultieme Prince-funk in nummers als Dreamer, Wall Of Berlin en Crimson And Clover, die komen bedrogen uit: niets van dat op 20Ten! Voor de liefhebbers van MPLSound valt er echter genoeg te genieten op dit nieuwe album. Vernieuwend is het natuurlijk al lang niet meer, sterker nog, de kleine meester heeft al zijn stijlen weer overtuigend in een blender gegooid en put met hervonden inspiratie regelmatig uit zijn roemruchte verleden. Ik vraag mij zelfs al of het de meeste nummers op 20Ten écht nieuw zijn, veel nummers klinken namelijk als smaakvolle ‘outtakes’ van vorige albums en zelf vertelde Prince onlangs in één van zijn spaarzame interviews dat hij inmiddels al weer drie platen verder is!

20Ten start glorieus met twee uitstekende nummers: op Compassion, dat klinkt als een heerlijke mix van Delirious van het album 1999 en Play In The Sunshine van Sign Of The Times, geeft Prince vol gas. De maatschappijkritische, sociaal geëngageerde teksten in combinatie met sfeervolle, pakkende koortjes en een voortstuwende beat maakt stilzitten haast onmogelijk. Het daaropvolgende Beginning Endlessly kent een gortdroge futuristische, diepe funksound en met zijn Alphabet Street-achtige gitaarloopjes is ook dit tweede nummer een schot in de roos. Met Future Soul Song volgt helaas de onvermijdelijke eerste ballad van het album. Dit nummer is een soort kruising tussen The Beautiful Ones en When 2 R In Love en klinkt bij nadere beluistering niet eens zo slecht als in eerste instantie gedacht. Gelukkig schakelt Prince daarna weer snel over op de platte funk in Sticky Like Glue, een nummer dat pas laat ‘los’ komt maar ook hier mede door de lekkere koortjes gered wordt. Met Act Of God volgt één van de hoogtepunten van 20Ten, een pakkende en tekstueel sterke song waarin vrijheid overtuigend gepredikt wordt, ook in dit nummer weer een hoofdrol voor de achtergrondzangeressen. De kale funkbeats worden weer uit de kast gehaald in het vloeiend klinkende Laveaux. Dan volgt de enige echte misser van de plaat: in Walk In Sand vertelt Prince ons dat ‘niets beter is dan hand in hand lopen in het zand’, een vreselijk en zwaar overbodig nummer. De daaropvolgende ballad Sea Of Everything doet bij vlagen denken aan Somewhere Here On Earth, alleen was dat nummer een stuk beter.

Hoewel Prince goed bij stem is en de song goed is opgebouwd, mis ik het echte gevoel in dit nummer. Zo zijn het ook op 20Ten weer de rustige nummers die het oordeel over het eindproduct naar beneden doen bijstellen. Het vrolijke en grappige Everybody Loves Me, dat veel weg heeft van No More Candy 4 U is een aardige afsluiter, niet meer, niet minder. De toegift, de bonustrack 77 ( Lay It Down) is gelukkig wel weer van grote klasse. Zware drumbeats leiden een krachtige funktrack in, waarbij Prince alles uit de kast haalt: ‘From the heart of Minnesota, here comes the Purple Yoda, guaranteed to bring the new sound!

20Ten is niet de nieuwe Prince-klassieker en zeker niet zijn beste album van de laatste 23 jaar, zoals in een Engelstalige recensie wordt beweerd, maar wederom een prima album met een aantal uitstekende nummers die voorlopig wel weer even uit mijn boxen zullen blijven schallen.