In een stijf uitverkochte Melkweg presenteerde Noel Gallagher woensdag via een live lijntje richting internet en radio zijn High Flying Birds aan heel Europa. De voormalig Oasis-gitarist en liedjesschrijver zette een degelijke maar uiterst effectieve set vol oud en nieuw werk neer.

De breed uitgemeten vete tussen Noel en zijn broertje Liam (die met de rest van het voormalige Oasis nu Beady Eye vormt) kennen we nu wel. Het maakt muziek tot een wedstrijd en dat zou het nooit mogen zijn. Muziek gaat in eerste instantie om liedjes en hoe deze je weten te raken. In tweede instantie om performance. Hoewel performance natuurlijk wel bijdraagt aan de beleving. Hoe dan ook, waar Liam de smoel en de ‘performance’ was van Oasis, was Noel het kloppend hart. Dat bewijst hij in de Melkweg met een set die hij doodleuk opent met twee Oasis-nummers Het is niet heel moeilijk om de ironische knipoog van opener (It’s Good) To Be Free te zien, maar Gallagher weet tijdens die opener de vorm nog niet helemaal te vinden. Mucky Fingers volgt, maar daarvoor geldt hetzelfde. Opvallend is dat het moment dat Gallagher Everybody’s On The Run, de opener van zijn solodebuut, inzet, het dak er af gaat. Woord voor woord wordt het nummer meegezongen door een Melkweg die op zulke momenten wel een ingeblikt voetbalstadion lijkt.

Het is opvallend dat het solowerk van Gallagher zo’n korte tijd na de release van zijn album al dusdanig enthousiast wordt opgepikt. Zo hevig zelfs, dat het harder wordt meegezongen dan Oasis-klassiekers als Wonderwall en Supersonic, die beiden in uitgeklede en akoestische vorm worden gespeeld. Nee, het zijn liedjes als Dream On, (I Wanna Live In A Dream In My) Record Machine en AKA… What A Life! die in de Melkweg de meeste bijval krijgen, evenals het nog niet uitgebrachte maar heerlijk psychedelisch aanvoelende Freaky Teeth. Tracks die allen uiterst degelijk worden uitgevoerd. Gallagher is prima bij stem, elk nootje is op zijn plaats, geen seconde wordt er buiten de lijntjes gekleurd. Maar zodra de muziek de speakers uit rolt en over het publiek glijdt, krijgt het vleugels en wordt het naar een hoger plan getild. Hierdoor krijgt het werk ontegenzeggelijk extra pit die het op de plaat minder heeft. Terwijl het in de uitvoering eigenlijk amper afwijkt. Qua presentatie gebeurt er niet zo heel erg veel. Gallagher lijkt als frontman gewoonweg nog zo niet heel comfortabel. Opvallend, want als hij tegenover bomvolle arena’s Oasis aanvoerde op de momenten dat broer Liam even de neus aan het poederen was, leek hij daar veel minder moeite mee te hebben.

Hoe goed het nieuwe werk ook onthaald wordt, de echt memorabele momenten zitten tijdens Noel Gallaghers eerste soloshow in Nederland toch weer in Oasis werk. Allereerst Talk Tonight en Half The World Away. Nummers die Noel Gallagher al jaren solo brengt tijdens intiemere optredens, en die als b-kantjes van singles bij het grote publiek nooit heel bekend werden. Ze worden in Amsterdam als ware het ‘anthems’ onthaald in een tot de achterdeur meezingende Melkweg. En dan de toegift. Wederom drie Oasis-tracks die woord voor woord worden meegezongen en waar tijdens het afsluitende Don’t Look Back In Anger waarschijnlijk bij iedere aanwezige de nekharen recht overeind zijn gegaan als op oorverdovend volume het refrein door vrijwel elke bezoeker wordt meegebruld. Een prachtige afsluiter die je temidden van de euforische menigte het gevoel geeft echt iets legendarisch mee te maken. Eenmaal met de voeten weer op de grond, komt pas weer het besef dat het gewoon de uitgekiende opbouw van de set is geweest die tot zo’n zinderend hoogtepunt heeft kunnen leiden. Hij mag dan qua presentatie geen echte ‘showman’ zijn, maar de kunst van het muzikaal volledig inpakken van het publiek beheerst Gallagher tot in de puntjes.