Met de release van live-cd More… Or Less. The Specials Live heeft de in 2008 heropgerichte Britse ska-band The Specials zichzelf weer in de kijker gespeeld. Toch is de band een beetje zoekende op dit moment, zo vertelt bassist Horace Panter.

WiM: Op jullie live-cd staan in chronologische volgorde alle nummers die jullie ooit in de studio hebben opgenomen. Vanwaar dat idee?
We hebben vorig jaar al een experiment gedaan, waarbij we na afloop van onze shows het volledige concert van die avond op cd en als download aanboden. Dat bleek niet zo’n heel groot succes. Onze fans blijken toch eerder t-shirts te kopen. Toch wilden we graag een officieel document van onze reünietournee uitbrengen en dat laten afwijken van de live-cd’s die we al na elke show uitbrachten. Dat is More… Or Less geworden. Onze drummer John Bradbury heeft uren en uren aan opnames beluisterd en daar de selectie van tracks uit gemaakt. Ik ben blij dat ik die klus niet hoefde te klaren, ha ha ha ha…

WiM: Had het niet makkelijker geweest om – zoals veel andere bands op dit moment doen – de volledige albums gewoon een aantal maal integraal live te spelen en daar opnames van te maken?
Nee, wij hebben een behoorlijk vaststaande setlist elke show en die werkt wat betreft opbouw perfect. Dat wilden we niet overboord zetten.

WiM: Maar dan is het toch raar om die nummers voor een document van die tournee vervolgens weer in andere volgorde te zetten?
Eeeehm… Als je het zo bekijkt wel. Maar voor ons was er nog een achterliggende reden en dat is dat we vinden dat wij nu live beter zijn dan ruim 30 jaar geleden. Dus in feite is dit ook een kans om onze albums min of meer opnieuw op te nemen.

WiM: Jullie gaan dan ook met een energie waar menig jong bandje niet aan kan tippen tekeer. Grote gangmaker op het podium is Neville Staple. Hij is er de afgelopen tournee wegens ziekte een paar keer niet bij geweest. Is zijn gemis – hij speelt tenslotte geen instrument – moeilijk op te vangen?
Je zou het niet zeggen, maar op een schaal van 1 tot 10 geeft zijn wegvallen voor de andere bandleden een stressfactor 9. Neville is degene die het publiek meekrijgt, die zorgt voor een focus voor het publiek richting het podium. Is hij er niet, moeten wij allemaal vele tandjes harder lopen. Dat is enorm zwaar. Tegelijk – en dat vind ik maar heel moeilijk om te bevatten voor mezelf – we lopen allemaal tegen de zestig nu. Zodra we het podium op stappen voelen we ons weer even 25 jaar oud. Een vreemde gewaarwording. Maar daar krijgen we zeker ook die energie weer van.

WiM: Tijdens optredens, ook weer op Pinkpop onlangs, blijven jullie benadrukken dat jullie een multiculturele band zijn. Hoe belangrijk is dat anno 2012 nog?
Jammer genoeg nog steeds heel belangrijk. Wij – en andere ska-bands – hebben helaas een groep ‘fans’, die we eigenlijk niet als zodanig willen aanduiden, die er nogal dubieuze gedachten op nahoudt met betrekking tot mensen van andere etnische achtergrond. Gek genoeg hoort dat een beetje bij het genre waarbinnen we opereren, niemand weet goed hoe dat komt. Wij distantiëren ons daar nadrukkelijk van en dragen dat ook actief uit. Ik weet niet hoe de situatie in Nederland is, maar bij ons in Engeland is er in dertig jaar tijd – hoewel de multiculturele samenleving op zich wel is ingeburgerd zou je zeggen – helaas weinig veranderd, zoals de rassenrellen in 2011 hebben bewezen.

WiM: The Specials toeren nu al een jaar of vier rond op oud repertoire. Hoe lang willen of kunnen jullie dat nog rekken? Denken jullie aan nieuw materiaal?
Die gesprekken hebben we eigenlijk nog niet concreet gevoerd onderling. Het feit dat Jerry (Dammers – toetsenist en componist – red.) niet meedoet aan de reünie is de ‘elephant in the room’ waar niemand het over heeft. Misschien durven we dat wel niet. Dus nieuw materiaal… Tsja, wie weet? We merken wel dat de vraag naar optredens nog steeds heel groot is en dat jonge mensen die nog niet geboren waren toen wij oorspronkelijk bestonden graag willen zien en horen waar hun ouders het over hebben. Hoe oud ben jij?

WiM: Bouwjaar 1974…
Dan heb jij The Specials waarschijnlijk dus ook nooit zien optreden eind jaren zeventig. Het is goed om te zien dat jonge mensen nog steeds in een stel krasse knarren als The Specials geïnteresseerd zijn. Dat onze liedjes de tand des tijds dusdanig hebben doorstaan dat ze nog steeds bestaansrecht hebben en woord voor woord worden meegezongen door hele groepen jonge mensen.

WiM: Maar om op de vraag terug te komen…
Oh ja. Het punt is dat we het allemaal niet om het geld doen. Al moet ik daar meteen bij zeggen dat als we er niet zo goed voor betaald werden ik zeker niet zo veel shows zou doen. Het reizen op deze leeftijd valt niet mee. Maar we doen het boven alles omdat we er enorm veel lol in hebben en deels ook omdat we zien dat er geen band is die in onze voetsporen treedt. Een band die de stem van de gewone man vertegenwoordigt. Dat vind ik wel jammer. Maar dat is wellicht ook een reden dat het publiek vooralsnog onverminderd enthousiast naar onze shows blijft komen. Ik heb in de tijd dat The Specials niet bestonden als leraar gewerkt. En ik woon nog steeds in de kleine lerarenwoning in Coventry waar ik al jaren in woon. Zoals de anderen ook nog steeds in hun ‘oude’ woningen wonen met hun gezinnen. We zijn te oud om ons opeens als rocksterren te gaan gedragen. Vroeger waren we ‘angry young men’ en dat is ook een reden dat The Specials uiteindelijk uit elkaar vielen. Die nuchterheid en – ook al haat ik het woord – volwassenheid van nu zorgt er ook voor dat we waarschijnlijk instinctief wel weten wanneer het genoeg is geweest. Dat gezegd hebbende, als ik mag kiezen ben ik over een paar jaar hopelijk geen gepensioneerd leraar, maar een gepensioneerd ska-legende.

The Specials live op Pinkpop, met een druk bassende Horace Panter die het gat van Neville Staple probeert te vullen:

portret Horace Panter: Esther Schulting