In een tijdspanne van vijftien jaar leverde Joe Bonamassa maar liefst elf studioalbums onder eigen naam af, twee albums met Beth Hart, elf live albums, drie albums met Black Country Communion en nog zo’n twintig gastoptredens bij o.a. Rock Candy Funk Party, Lee Ritenour en John Hiatt. Daarnaast speelt hij gemiddeld ook nog eens 100 live shows per jaar. Vroeger werd James Brown de hardest working man in show business genoemd. Tegenwoordig kan dat etiket aan Joe Bonamassa worden toebedeeld.

Dat de 38 jarige bluesrock gitarist er geen gras over laat groeien is wel duidelijk. Op 25 maart verschijnt zijn twaalfde soloalbum genaamd Blues Of Desperation. Net als zijn voorganger Different Shades of Blue bevat het album geen covers en dus louter zelf geschreven materiaal waaraan muzikanten als James House, Tom Hambridge, Jeffrey Steele, Jerry Flowers en Gary Nicholson meewerkten. Het album werd opgenomen in Grand Victor Sound Studios in Nashville en als vanouds weer geproduceerd door Kevin Shirley in een tijdsbestek van 5 dagen. Muzikanten die deelnamen aan de opnamesessies waren drummers Anton Fig en Greg Morrow, bassist Michael Rhodes, keyboardspeler Reese Wynans, blazers Lee Thornburg, Paulie Cerra en Mark Douthit en achtergrond zangeressen Mahalia Barnes, Jade McRae en Juanita Tippins.

Bonamassa begrijpt dat hij niet steeds met hetzelfde materiaal op de proppen kan komen en zegt op dit album nieuwe wegen in te slaan: “I want people to hear my evolution as a blues-rock musician,” says Bonamassa, “somebody who isn’t resting on accomplishments and who is always pushing forward and thinking about how music can evolve and stay relevant. There are some long solos on this record and even some mini-jams in the middle of a track where the band would just jive and crank it out. We do a tip of the hat to Beck and Clapton from the ’70s. I think guitar nerds and music fans like myself will love it.”

Blues of Desperation is ondanks de enigszins wanhopig klinkende titel, naar verluidt Bonamassa’s meest gevarieerde album met stevige nummers als This Train, de beladen ballad What I’ve Known for a Very Long Time en The Valley Runs Low. De achtergrondzangeressen zorgen voor een gospel achtig karakter. Hieronder alvast een voorproefje.