The Band Feel springt op de retrotrein
Net als de mode is ook muziek onderhevig aan trends; wat nu ouderwets en hopeloos gedateerd is blijkt een tijdje later weer hip en retro. In de rockmuziek grijpen nieuwe bands geregeld terug op de formule die Engelse bands uit de jaren zeventig succesvol maakte. Kingdom Come eind jaren tachtig was een schoolvoorbeeld, maar ook Rival Sons en recenter Greta van Fleet kunnen we als retro bestempelen.
De nieuwste telg heet The Band Feel, een Amerikaans kwartet vol oude zielen in jonge lijven. Een blik op de bandfoto roept direct associaties op met bezoekers van het eerste Woodstock festival. En zo klinken ze ook, geen moderne gedoe maar pure rock. Een paar maanden geleden bracht de band een EP in eigen beheer uit.
The Band Feel EP telt een zestal songs die voldoende kwaliteit en variatie bieden om achter elkaar te luisteren. Sterkste troef blijkt zanger Garrett Barcus die zijn vocalen met verve voordraagt. Al bij de eerste drie songs hoor je invloeden van klassieke bands als Bad Company, Free, Jefferson Airplane en – hoe kan het anders – Led Zeppelin. Toch zijn er ook nieuwere invloeden te ontwaren omdat bepaalde passages in In The Garden en Goodbye Virginia herinneren aan Blind Melon en zelfs Incubus. De vierde song, BC, lijkt rechtstreeks uit de Rival Sons catalogus te komen en had niet misstaan op één van hun albums.
Tijdens het akoestische gitaarstuk A Song For Sam staat de spotlight op gitarist Tyler Armstrong. Wellicht ligt het aan uw recensent, maar bij zo’n song op een debuut EP verwacht je vuurwerk, een spetterend intermezzo waarin Armstrong even laat zien wat hij kan of diepe emoties oproept met gevoelig snarenwerk. Dat is niet het geval, helaas geen nieuwe Tommy Bolin of Paul Kossoff dus. Het slotstuk Poem 59 herinnert door het pychedelische karakter aan het solowerk van Chris Robinson (The Black Crowes).
Inmiddels heeft de band alweer een nieuwe single uit met de titel Find A Love. Die klinkt zelfs nog wat meer gedreven dan de EP. Met dan wel spetterend gitaarwerk van Armstrong. Ben benieuwd of deze band zich kan ontworstelen aan de malaise in de Amerikaanse rockscene die door steeds meer muzikanten dood is verklaard.
