Voor The Band, de Amerikaanse groep zonder echte frontman of leider die tussen 1965 en 1977 onder die naam bestond, was 1971 een overgangsjaar.

Nadat Robbie Roberton, Garth Hudson, Richard Manuel, Rick Danko en Levon Helm waren begonnen als The Hawks, schreven ze samen met Bob Dylan rockhistorie door hem te begeleiden op zijn eerste elektrische tournee in 1965 en 1966, voor het eerst onder de naam The Band. Behoudende ‘folkies’ scholden Dylan en The Band de huid vol, maar Dylan schreeuwde ‘PLAY IT FUCKIN’ LOUD’. En dat deed The Band.

Hun eerste eigen album, Music From Big Pink brachten ze uit in 1968. Als een regelrechte revolutie werd die plaat binnengehaald, terwijl die eigenlijk niet was. Middenin het tijdperk van de mellotrons, achterstevoren afgedraaide tapes en wat de psychedelische scene allemaal nog meer had bedacht, kwam The Band ineens met pure Amerikaanse muziek. Niet van vijf of tien jaar eerder, nee, muziek die was geworteld in de achttiende en negentiende eeuw.

Ook album nummer twee, The Band (1969), en de derde plaat Stage Fright (1970) kregen jubelende kritieken. Maar daarna begon er toch iets te knagen bij het publiek. The Band was dan wel lekker wars van modegrillen en trends, enig ‘showmanship’ zou toch wel mooi zijn.

Daar deed The Band niet aan, met als gevolg dat het vijftal een deel van de aanvankelijk enorm grote ‘following’ van zich vervreemde. Dat was in 1971 nog niet gebeurd, kort daarna, en na het vierde album Cahoots, raakte de groep toch enigszins in een impasse. Dat wordt aanvankelijk verbloemd met een live-album dat in ’72 verschijnt, het eerste materiaal dat daarna verschijnt, is een plaat vol covers, Moondog Matinee in 1973.

Het live-album, Rock Of Ages, was gevuld met materiaal van een concert op oudejaarsavond 1971. Datzelfde concert, aangevuld met materiaal van de avonden er vlak voor, vult een 4cd/1dvd-set die op 17 september verschijnt.

Het pakket bevat negentien niet eerder uitgebrachte opnamen en een dvd van het concert. Bijzonder van het oudejaarsavondconcert was dat bij de toegift Bob Dylan het podium op kwam om vier nummers mee te zingen. Dat stond niet op de oorspronkelijke Rock Of Ages-plaat, wel op deze uitgave.