Terry Hall, boegbeeld van de legendarische Specials, is overleden op 63-jarige leeftijd. ‘It is with great sadness that we announce the passing, following a brief illness, of Terry, our beautiful friend, brother and one of the most brilliant singers, songwriters and lyricists this country has ever produced’, aldus zijn medebandleden. Samen met gitarist/vocalist Lynval Golding en bassist Horace Panter vormde Terry Hall de laatste versie van The Specials. Door de jaren heen, na de piekperiode 1979-1981, kende de band jaren van inactiviteit alsmede uiteenlopende reïncarnaties. Terry Hall is niet het eerste oerlid van The Specials dat overlijdt. Drummer John Bradbury stierf in 2015 op 62-jarige leeftijd.

Oerlid en drijvende kracht van The Specials en tevens oprichter van het 2 Tone label, Jerry Dammers, noemde het heengaan van Hall enorm schokkend, verschrikkelijk en tragisch. ‘Terry was so young and I feel very sad. Contrary to some of what has been reported since, Terry and I got on well in the original Specials’.

Terry Hall, geboren in Coventry in 1959, voegde zich in de late jaren zeventig als vocalist bij The Automatics, een band uit de stad. Die groep werd The Special AKA en daarna The Specials. De band kende vanaf het moment dat de debuutsingle Gangsters in 1979 uitkwam twee uiterst hectische jaren. Niet alleen scoorde de band nog meerdere Britse hits met A Message to You, Rudy, Stereotype, Rat Race, Do Nothing en Ghost Town, de vele optredens van de band waren enorm energieke, dampende happenings. De felle ska/punk-songs over werkloosheid, stedelijk verval en achtergestelde jeugd vonden veel weerklank bij de jongeren van het in verval geraakte Groot-Brittannië. Helaas trokken de concerten van de band, die altijd een fel anti-racistische boodschap uitdroeg, ook veel rechts-extremisten als National Front aanhangers aan, waardoor menig concert werd ontsierd door geweld.

Tussen alle hectiek binnen en rondom de band kwam Terry Hall vaak relatief onbewogen over. Hall viel niet vaak op een brede grijns of uitgelaten gedrag te betrappen. Zijn karakteristieke, wat lijzig aandoende zang was eigenzinnig. Hij was echter zeker een frontman met uitstraling en smoel. De muziek en teksten gaven het vuur. En in het gevaarlijke uitgaansleven van Engeland in die jaren was een rechte rug bittere noodzaak. Vaak ook moesten Hall en de zijnen tussenbeide komen bij onenigheid tussen fans en ordediensten. Zo ook op Pinkpop 1980 trouwens.

The Specials hadden in Nederland ook de nodige aanhang, hetgeen onder meer resulteerde in vier Top 40 hits/hitjes. De laatste, Ghost Town, haalde de achtste plaats. In Engeland, waar in de zomer van 1981 vele confrontaties plaatsvonden tussen zwarte Engelse jongeren en de politie, een gevolg van voortwoekerende discriminatie en ‘stop and search tactics’, kwam de single op de eerste plaats terecht. Het succes betekende tevens het einde van The Specials. De hectiek van de afgelopen jaren had een te zware wissel op de band getrokken.

Terry Hall bleef begin jaren tachtig echter nog flink in beeld. Samen met zijn voormalige medebandleden Neville Staple en Lynval Golding formeerde hij Fun Boy Three. Het trio liet de ska/punk achter zich en maakte eigenzinnige new wave/pop die wat meer in het verlengde lag van het album More Specials (1980) dan van de debuutelpee uit 1979. Samenwerkingen met The Go Go’s en Bananarama brachten de internationale hits Our Lips Are Sealed en It Ain’t What You Do (It’s the Way That You Do It). Andere bekende songs waren Tunnel of Love en The Telephone Always Rings. De muziek van Fun Boy Three was poppy en ontspannen maar bij vlagen ook donker en onheilspellend. En de Afrikaanse-invloeden gaven de muziek nog meer karakter.

Als vocalist, vertolker van andermans songs en songschrijver bleek Terry Hall opvallend productief en soepel. Zo bleef hij een vaste waarde tot ver in de jaren tachtig. In die latere jaren was het de band The Colourfield waarmee Hall nog wat nieuwe hitjes aan zijn discografie kon toevoegen, waaronder het zwoele Thinking of You, dat ook hier in de ether voorbijkwam op de betere radiodagen. De albums Virgins and Philistines (1985) en Deception (1987) waren dik in orde maar lieten ook horen dat Hall mijlenver verwijderd was geraakt van de agitatie en het vuur van de eerste postpunkjaren. Het draaide nu om toegankelijke, flink doorgeproduceerde kwaliteitspop.

Hierna raakte Terry Hall wat meer buiten beeld, al was hij nog steeds actief. Hij werkte onder meer samen met Dave Stewart, Mushtaq (van Fun-Da-Mental), Damon Albarn, Gorillaz en Dub Pistols. En vanaf 2009 ging Terry Hall weer met The Specials op tournee. Het was niet de eerste reünie overigens – dat was in de jaren negentig, zonder Hall – en vanaf het begin waren er schommelingen in de bezetting. Het succes was er echter niet minder om. De band trok volle zalen – ook het optreden op Lowlands 2010 was een eclatant succes – en trad aan op de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen van Londen in 2012.

Inmiddels was echter wel een bipolaire stoornis bij Terry Hall vastgesteld. En dat zou niet het enige vervelende persoonlijke nieuws zijn dat naar buiten kwam. Jaren later, in 2019, vertelde Hall dat hij als twaalfjarige tijdens een schoolreis naar Frankijk misbruikt was. Hij deelde dit bij terugkomst niet met zijn nogal afstandelijke ouders. Het misbruik leidde uiteindelijk tot depressies en het gebruik van Valium op jonge leeftijd. School en familieleven bleken een gepasseerd station. Terry Hall zou vanaf een jaar of veertien volledig zijn eigen, non-conformistische weg gaan. Hij haalde het incident in Frankrijk later, in 1983, nog aan op de Fun Boy Three song Well Fancy That!, al bleef hele geschiedenis verder nog binnenskamers.

Vele jaren later, als zestiger, voelde Terry Hall zich echter beter dan ooit. Hij had de last uit het verleden naar buiten gebracht, volgde inmiddels art therapy en had met The Specials in 2019 het goed ontvangen album Encore afgeleverd (nummer 1 in Engeland nota bene). Er volgden snel weer optredens, alsmede een nieuwe plaat in 2021: Protest Songs 1924-2012. Helaas heeft de opleving van Terry Hall in deze jaren twintig niet heel lang mogen duren. Wat blijft zijn de muziek, de uit duizenden herkenbare zang en de markante verschijning die de Engelse alternatieve popmuziek jarenlang mede hebben gedefinieerd.