Laatbloeier is een etiket dat bijzonder toepasselijk is voor Steve Earle.  Als jonge snaak blijkt hij al onhandelbaar en nadat hij op zijn zestiende uit school gezet wordt, reist hij onder hoede van een muzikale oom naar Houston, de piepjonge Earle ontmoet er zijn absolute idool Tones Van Zandt, een ontmoeting die zijn sporen nalaat.

In ’74 verhuisde hij vanuit het Texas naar Nashville waar hij terecht komt in de band van Guy Clark. Hij figureert op Old no 1 van zijn broodheer en verzeilt in de outlaw countryscène van Nashville waarin naast Townes en Clark good folks als David Allan Coe en Rodney Crowell resideren. Na een tijdje keert de rusteloze muzikant terug naar Texas waar hij The Dukes opzet en in 1980 zoekt hij opnieuw zijn heil in het countrymekka.

Hij is de dertig al even gepasseerd als hij vanuit Nashville uithaalt met het stevig rockende Guitar Town en hij wordt in een adem vernoemd met neo countrytraditionalisten als Dwight Yoakam, De opvolger Copperhead Road stelt evenmin teleur. In het begin van de jaren negentig is er nog The Hard Way, helaas een profetische titel, ”I’m just a regular guy” zint  Earle maar stevent met zijn onbesuisde levensstijl beheerst door drank en drugs en een handvol op de klippen gelopen huwelijken naar de afgrond  en raakt verstrikt in een heroïneverslaving die bijna fataal afloopt. Een uitzichtloze situatie met als triest hoogtepunt een verblijf van enkele maanden in de gevangenis van Tennessee in ’94.

Blijkbaar heeft Earle zijn lesje geleerd en hij beleeft een artistieke renaissance met   het akoestische Train a Comin’, dat samen met I Feel Allright en het sublieme El Corazon een  loepzuivere hattrick vormt. Met The Mountain is een persoonlijke ode aan Bill Monroe, die met The Del Mc Coury Band tot stand komt. Earle breekt een lans voor de authentieke bluegrass en zet voor de gelegenheid met E.Squared een eigen platenlabel op. Van luiheid kan je de rocktroubadour bezwaarlijk beschuldigen, in het laatste decennium trekt er zowat om de twee jaar de studio in voor  een nieuwe langspeler onveranderlijk verpakt in de onnavolgbare fraaie, kleurige cover art van Tony Fritzpatrick.

Ondertussen blijft hij intens toeren. In 2005 huwt hij met de zangeres Alison Moorer en twee jaar later brengt hij vanuit New York Washington Square Serenade uit. Moorer is ook  betrokken bij Townes, het langverwachte eerbetoon aan het oeuvre van Van Zandt, samen met de  Earle’s oudste zoon van Justin Townes  Ook tijdens de opnamesessies van  I’ll Never Get Out Of This World Alive’ en het meesterlijke The Low Highway wordt Moorer die Earle een zoon schenkt in de studio gesignaleerd. Het mag niet baten, begin 2014  volgt de echtscheiding.

Steve Earle beseft meer dan ooit dat hij een echte loner is en likt zijn wonden op Terraplane met geïnspireerd bluesgetint werk, uiterst geschikt voor een rondreizende eenzame troubadour met zijn gitaar als trouwe bondgenoot. De muzikale outlaw trekt echter opnieuw op met The Dukes met Chris Masterson en Eleanor Whitmore, het muzikale echtpaar dat Earle al een tijdje vergezelt on the road. The Mastersons zijn op zich al de moeite van de verplaatsing waard.

Steve Earle & The Dukes & The Mastersons: donderdag 29 oktober in Melkweg Amsterdam en vrijdag 30 oktober in De Roma , Antwerpen.