Wij houden van het uit Austin, Texas afkomstige Spoon. Vooral ook omdat ze met elk album maar steeds weer interessanter worden. Onder de titel Slay on Cue worden nu al hun albums opnieuw uitgebracht. Wij haken in met recensies van al die albums.

De Slay on Cue aktie is juist zo mooi omdat veel van het albums al langere tijd niet te krijgen waren, zelfs soms helemaal niet op vinyl zijn uitgebracht. Dat heeft er tevens mee te maken dat de band rondom songwriter/zanger/gitarist Britt Daniel en drummer Jim Eno, de enige twee oprichters die vanaf de start in 1994 in de band zitten, nogal eens van label switchten. Met het New Yorkse platenlabel Matador nu als vaste basis worden nu alle albums opnieuw uitgebracht.

De eerste uitgaven zijn het reeds einde juli uitgekomen debuut Telephono (1996) en de Soft Effects EP en half augustus opnieuw uitgebrachte A Series of Sneaks (1998), Girls Can Tell (2001), Kill The Moonlight (2002) en Transference (2010). Gimme Fiction (2005) en Ga Ga Ga Ga Ga (2007) volgen dan in september. De twee laatste albums They Want My Soul (20014) en Hot Thoughts (2017) zijn nog goed te verkrijgen.

Ook zal op 26 augustus op één van de drie Record Store Days die dit jaar gevoerd zullen worden de speciale verzamelaar All The Weird Kids Up Front (Mas Rolas Chidas) verschijnen.

De albums worden uitgebracht met een nieuwe geluidsmix die van de originele masters gehaald werd en in het originele artwork verpakt zijn. Wij zullen vanaf volgende week elke keer weer één van de albums van Spoon, waarvan de naam afkomstig is van de vermaarde track van het Duitse Can, oppakken en opnieuw belichten.