David Coverdale, de zanger van Whitesnake en eerder in de MK III en MK IV bezettingen van Deep Purple deed het bericht van het overlijden van Martin Birch uitgaan. Birch was eind jaren zstig en in de vroege jaren zeventig de engineer, soms co-producer en in een aantal gevallen producer van albums van Fleetwood Mac, Wishbone Ash en Deep Purple. Hij zat achter de knoppen bij In Rock, Fireball, Machinehead, deed dat ook bij Made In Japan. Zijn verbintenis met Deep Purple liep door tot en met Last Concert In Japan. Hij zag zijn band met bands als essentieel voor de manier waarop hij het geluid van een band kon neerzetten. Producers met een korte relatie met bands kunnen misschien wel een topalbum met een band maken, maar door die lange verbintenissen, het elkaar beter leren kennen had hij voor zich zelf het idee dat hij de mogelijkheden van een band of artiest beter kon inschatten, soms zelfs beter dan dat ze het zelf konden.

Zijn langjarige band met Deep Purple vestigde zijn naam. Maar na Deep Purple zette hij zijn band met de leden van de band voort. Hij produceerde en engineerde albums voor Jon Lord solo, voor Coverdale’s Whitesnake tot aan Slide It In uit 1984, de albums van Rainbow tot aan de komst van Roger Glover en het afsluitende live album Finyl Vinyl; productioneel gezien zeker niet de sterkste worp uit zijn rijke oeuvre aan live albums. Daarnaast waren er de twee legendarische Black Sabbath albums met Ronnie James Dio die hij produceerde en twee albums van Blue Öyster Cult.

Naast zijn langjarige verbintenis met Deep Purple werd hij ook de vaste producer voor Iron Maiden tot aan Fear Of The Dark uit 1992. De stap om voor Iron Maiden te gaan produceren, was voor hem ook het doorbreken van de band met de grote Purple familie. Bij Iron Maiden werd hij naar eigen zeggen meer meegenomen in personele wisselingen dan bijvoorbeeld bij Rainbow, waar het altijd maar raden was hoe Ritchie Blackmore naar de mensen in de band keek. De verbintenis met Maiden ging overigens ook verder dan bij Deep Purple: na Whitesnake’s Slide It In werkte hij exclusief nog enkel voor Iron Maiden.

Martin Birch heeft binnen de hardrockwereld het geluid gemaakt van een aantal klassiekers: zijn handtekening staat niet alleen onder hoogtepunten van Deep Purple, ook de topalbums Heaven And Hell, Mob Rules van Black Sabbath, de klassiekers Rising, Long Live Rock ‘n Roll en On Stage van Rainbow, net als de parels uit de catalogus van Iron Maiden, Killers, The Number Of The Beast, Piece Of Mind, Powerslave, Live After Death en Seventh Son Of A Seventh Son en het album van MSG met Graham Bonnet, Assault Attack zijn alle van de hand van Martin.

De albums die Martin produceerde waren zeer helder van productie met alle verschillende instrumenten en zang duidelijk in de mix. Neem maar een willekeurige greep uit de albums die hier genoemd zijn, luister en voel de volledigheid van het geluid zonder dat het ooit overdondert; het is nooit te vol. Als je je bedenkt dat hij het geluid van al die verschillende bands wist te vangen, waar echt niet de meest gemakkelijke mensen bijzaten, of waarbij de omstandigheden niet optimaal waren, dan heeft hij uit moeilijke momenten nog vaak het allerbeste gehaald. Hij wist, ook in die moeilijke situaties, vaak de chemie met bands een impuls te geven. De warmte die bands voelen voor Martin vind je dan ook terug in de liner notes van veel van de genoemde albums: die hebben heel vaak met een knipoog een bijnaam voor Martin Birch daarin opgenomen waarmee ze hem ook bedanken voor de samenwerking.

Martin Birch was 71. Hij laat een muzikale nalatenschap achter waar veel liefhebbers van hardrock met zeer veel plezier steeds naar geluisterd hebben en naar alle waarschijnlijkheid nog lang zullen doen. Marin Birch, topproducer, is niet meer.