×

Nieuws

02 november 2016

Lou Reed

Lou Reed: Van Berlin naar indrukwekkende live optredens

Geschreven door: Dick Hovenga

Voor Transformer-opvolger Berlin moest Reed het zonder Bowie en Ronson doen maar hij wist zich met producer Bob Ezrin gesteund om wederom tot grote hoogten te komen. Al werd het conceptalbum over de twee junkies Jim en Caroline die verliefd op elkaar worden, in eerste instantie door de muziekpers niet erg positief opgepakt. Pas vele jaren later zou die mening flink omdraaien. Maar bij het verschijnen stond de pers nogal twijfelachtig tegenover de songs die over misbruik (Caroline Says I en Caroline Says II), drugsverslaving (How Do You Think It Feels), volwassenwording, prostitutie (The Kids) en zelfmoord (The Bed) gingen.

BerlinZoals van Reed bekend maakte hij ook op Berlin gebruik van songmateriaal dat hij eerder schreef. Zo is de titeltrack een versoberde versie van de gelijknamige track van zijn debuut en werden songs als Oh Jim (als Oh Gin), Sad Song en Men Of Good Fortune geschreven en opgenomen met de Velvet Underground. Ondersteund door een geweldige groep muzikanten (onder meer gitaristen Dick Wagner en Steve Hunter maar ook andere zwaargewichten als Steve Winwood, Michael en Randy Brecker, Aynsley Dunbar en Tony Levin) is Berlin een enerverende tegelijk macabere reis door het hoofd en de geest van Reed. Met geweldige songs die in het weelderige productiebad van Ezrin, in eerste instantie bijna over the top klinken. Pas bij meerdere draaibeurten komt de echte pracht van Berlin vrij.

De mysteries rond Berlin zijn altijd erg opvallend en hardnekkig gebleven. Zo zou Bob Ezrin zijn kinderen, die je in The Kids hoort, verteld hebben dat hun moeder in een vreselijk ongeluk was omgekomen om echt gehuil te kunnen registeren bijvoorbeeld. Of dat nu waar is of niet, een optimistisch album kun je Berlin niet echt noemen. The Most Depressive Album Ever is het echter ook niet. Zoals eerder gezegd, luister meerdere malen en je verliest je in het verhaal en de geweldige muziek.

De tour die op het album volgde was een zeer succesvolle. Dat kwam zeker door zijn band die voor een gedeelte bestond uit muzikanten die op Berlin hadden meegespeeld, waaronder het geweldige gitaarkoppel Dick Wagner en Steve Hunter en de retestrakke ritmetandem Prakash John (bas) en Pentti ‘Whitey’ Glan (drums). Reed en zijn band grepen tijdens de optredens terug op het werk van zijn eerdere albums maar zeker ook op dat van de Velvet Underground.

Op Rock ’n’ Roll Animal zijn die allemaal fantastisch vastgelegd. Het zo’n typisch live-album waarop de muzikant, groots doorgegroeid, nog maar eens heel goed laat horen wat voor een prachtig oeuvre hij opgebouwd heeft, zowel in zijn eerste band als solo. Vooral oude Velvet Underground-tracks als Sweet Jane, White Light/White Heat en Heroin klinken overweldigend.

Rock ‘n’ Roll Animal, opgenomen in de Howard Steins Academy of Music in New York op 21 december 1973 geeft maar een gedeelte van dat optreden weer. Het andere gedeelte, vrijwel geheel gevuld met songs van Transformer, werd een jaar later als Lou Reed Live uitgebracht. Rock ‘n’ Roll Animal werd een onverwacht groot verkoopsucces en maakte van Lou Reed als solo-artiest definitief een wereldster.