×

Nieuws

12 oktober 2019

Linda Ronstadt – The Sound Of My Voice (film)

Geschreven door: Dick Hovenga

En eindelijk hebben we dan ook een documentaire over Linda Ronstadt, niet alleen de meest succesvolle maar ook de meest besproken zangeres die einde jaren zestig in het muzikaal zeer roerige Los Angeles binnen de country, folk-meets-rock hoek opkwam. En wat een mooie en complete documentaire is The Sound Of My Voice geworden.

Het blijft toch een groot voordeel als echt iedereen in de muziek business, tenminste iedereen die nog in leven is, zich graag laat interviewen over een zangeres/muzikant die hen geraakt en beïnvloed heeft. Er zijn ook gewoonweg veel te veel mensen die Linda Ronstadt hebben gekend en of met haar samengewerkt hebben. En haar op een voetstuk zetten.

Van platenbaas David Geffen (die haar heel op tijd tekende), Don Henley (hij en Glenn Frey zaten in haar band voordat ze vanuit daar Eagles begonnen), Dolly Parton en Emmylou Harris (waarmee Ronstadt de supergroep Trio oprichtte) en andere sleutelpersonen die in die jaren vanuit de Los Angels singer-songwriterscene opkwamen als Bonnie Raitt en Jackson Browne.

The Sound Of My Voice vertelt het complete verhaal over Ronstadt. Van haar jeugd in Arizona, haar komst naar Los Angeles, haar onderdompeling in de muziekscene daar, haar overrompelende succesverhaal met 5 achter elkaar volgende nummer-1-albums die tientallen miljoenen stuks verkochten, waarmee ze een van de meest succesvolle zangeressen uit de muziekhistorie werd, haar georkestreerde albums en samenwerking met de grote Nelson Riddle, haar samenwerking met Parton en Harris en haar grote succes met de Mexicaanse canciones waarmee ze opgroeide als kind van een gedeeltelijk Mexicaanse vader.

The Sound Of My Life is een opzienbarende documentaire omdat Ronstadt zo ontzettend veel uit haar muzikale leven heeft gehaald. Dwarse keuzes maakte die altijd precies goed op hun plek vielen terwijl velen om haar heen het tegendeel op voorhand voorspelden. Dat niet de fameuze producer Peter Asher de songs voor haar bekendste albums Heart Like A Wheel (1974), Prisoner in Disguise (1975), Hasten Down The Wind (1976), Simple Dreams (1977) en Living In The USA (1978) uitzocht maar dat, dat echt wel Ronstadt zelf was. Smaak én een briljante keus in songs die haar pasten had ze optimaal.

Opvallend ook hoe ze zo vaak onzeker over haar zangkwaliteiten was en door iedereen juist zo op handen gedragen werd. Erg mooi hoe Harris, zelf gezegend met een hemelse stem, emotioneel wordt als ze over de stem van Ronstadt praat en juist ook door het feit dat Parkinson de stem van Ronstadt heeft aangetast en ze daarom vervroegd met pensioen is gegaan. Mooi ook hoe Bonnie Raitt de status van Ronstadt destijds in vergelijking trekt met nu: ‘She was as big then as Beyonce is now’.

Mooi ook hoe haar onzekerheid toch altijd gepaard ging met veel vertrouwen over haar muzikale keuzes. Hoe ze verliefd werd op Sinatra en diens Nelson Riddle opnamen en dan maar gewoon Riddle benaderde om een album me op te nemen. Een samenwerking die uiteindelijk zo goed beviel dat het er drie werden. Hoe ze dolgraag haar Mexicaanse roots wilde delen en met Mariachimuzikanten het album Canciones de mi Padre (1987) opnam en dat dan ook maar gelijk het meest succesvolle Spaanstalige album in Amerika werd. In hetzelfde jaar als het eerste Trio album ook nog eens.

The Sound Of My Voice is een heerlijk overvolle documentaire film die heel erg veel over Ronstadt vertelt. Ook in haar eigen woorden. Ronstadt was niet alleen een prachtige pure vrouw gelijk stijlicoon, maar ook wars van sterallures en alle bullshit die bij de muziekbizz hoort. Politiek ook zeer uitgesproken en welbelezen. Er zit een wel heel duidelijk interview in waarin Ronstadt even flink leegloopt als er gevraagd wordt waarom ze in, het destijds nog door apartheid gekleurde, Zuid-Afrika ging optreden.

The Sound Of My Voice laat tegelijkertijd heel veel over het L.A. van destijds zien en over welke legendarische artiesten de stad vanuit die late jaren zestig voortbracht en ook het enorme succes wat Ronstadt kreeg goed weergeeft en alles wat daarbij hoort. Na de documentaire loop je linea recta naar je platenkast en trekt daar die legendarische albums uit om ze weer dagenlang te draaien en je te laven aan die prachtstem en die geweldige songs.