×

Nieuws

17 november 2015

Krachtige John Grant staat volledig in het hier en nu

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Bella Union

Met een uitverkocht concert in de Amsterdamse Melkweg komende woensdag 18 november is het een mooi tijdstip om het gesprek dat we met Grant hadden, vlak voordat zijn laatste album Grey Tickles, Black Pressure uitkwam.

Dat Grant beter in zijn vel zit dan ooit wordt al snel duidelijk als ik hem complimenteer met zijn nieuwe album. ‘Ik heb ontzettend veel plezier gehad met het maken van dit nieuwe album’ vertelt hij. ‘Ik had al een flink aantal nieuwe songs geschreven in IJsland maar ik wilde deze daar niet opnemen. We zijn dus naar Amerika gegaan, in dit geval Dallas in Texas.’ Opvallend genoeg slechts enkele uren rijden van Danton waar hij Queen of Denmark met de mannen van Midlake opnam. ‘Het album kwam eigenlijk vrij gemakkelijk tot stand omdat ik goed in mijn hoofd had wat ik wilde. Waar Queen of Denmark een echt album met songs was en Pale Green Ghosts een album waarop ik mij ook flink kon uitleven op elektronica wilde ik dat het nieuwe album het beste van allebei zou bevatten maar dan doorgetrokken naar een ander niveaul’.

‘Ik wilde dit album op meer op eigen kracht maken. Bij mijn solodebuut had ik natuurlijk de geweldige hulp van Midlake en voor het tweede album was Biggi Veira (van Gus Gus) de grote hulp die ik nodig had. Nu wilde ik eens kijken waar ik zelf toe in staat was’, vult Grant aan. ‘De afgelopen jaren zijn enorm enerverend geweest. Na de tour die volgde op Pale Green Ghosts en die me echt over de hele wereld bracht waren de concerten met de Royal Nothern Sinfonia heel bijzonder. Zonder dat ik precies de reden weet moest ik om die tour voor elkaar te krijgen, vooral financieel dan, 4 nieuwe songs schrijven en dat was eigenlijk de perfecte aanloop naar het nieuwe album. De inspiratie was daar en de vier songs die ik voor de tour met orkest had geschreven (Black Lizzard, Geraldine, Global Warming en No More Tangles) waren echt voor met een orkest bedoeld en tijdens de tour al kreeg ik veel zin ook weer heel andere dingen te doen. Natuurlijk speelde mijn gastrol op het laatste album van Hercules and Love Affair, het alias van Andy Butler, ook een rol. Heerlijk om de manier waarop hij muziek maakt te zien ontwikkelen. Ik heb na de orchestral tour alle aanbiedingen afgeslagen en me volledig geconcentreerd op het nieuwe album’.

We krijgen het over zijn teksten die iedereen altijd weer anders lijkt te interpreteren. ‘Ik schrijf de teksten echt vanuit mijn eigen perspectief en denk daar niet echt heel erg bij na. Het blijft verwarrend om mensen (journalisten en publiek) over mijn teksten vragen te horen stellen. Iedereen interpreteert ze weer anders. Ik ben er eigenlijk, misschien naïef gedacht, altijd vanuit gegaan dat mijn teksten duidelijk waren. Natuurlijk begrijp ik dat als mijn teksten wat explicieter zijn ze ook mensen meer aan het nadenken zetten. Waar ik erg blij mee ben is dat ik voor Grey Tickles eindelijk de mogelijkheid pakte om andersoortige teksten te schrijven. Mijn verleden meer te laten rusten, dat heb ik nu ook echt wel achter me gelaten, en me op het nu en de toekomst te richten. Eigenlijk is Guess How I Know de enige song op het nieuwe album die nog wel uit die periode gaat’.

Dat hij nu met drie zeer succesvolle albums tot de belangrijkste artiesten behoort verbaast hem nog steeds. ‘Ik denk dat je daar nooit echt aan kunt wennen. Mijn solocarrière begon toen ik al in de veertig was en alles lijkt nog steeds een droom. Afgelopen jaar stond ik bij de Brit Awards ineens genomineerd naast Justin Timberlake en Bruno Mars, dat was wel heel raar om mee te maken. Maar ik heb me daar prima vermaakt en heb Boy George daar ontmoet. Ik denk dat het nooit normaal wordt om je idolen te ontmoeten. Mijn vrienden wijzen me er steeds weer op dat het niet echt normaal is om samen te werken met mensen als Elton John, Sinéad O’Connor en Tracey Thorn maar de samenwerking voelt zo normaal en goed dat je dat bijna vergeet. Ik geniet met volle teugen en zou ook nog dolgraag met veel meer van mijn oude helden samenwerken. Mensen zoals Chris en Cosey (Throbbing Gristle) die ik vorig jaar ontmoette en die zo vreselijk aardig waren bijvoorbeeld. Of met Will Gregory en Alison Goldfrapp waar ik al eens live mee optrad. Er is nog ongelooflijk veel muziek te maken’.

Grant woont alweer 3 jaar in Reykjavik en IJsland blijft een geweldige plek voor hem. ‘De stad is geweldig om in te wonen en de mensen zijn ontzettend vriendelijk dus dat gedeelte bevalt me enorm. En natuurlijk woont mijn lief daar, waar ik echt heel gelukkig mee ben. Het enige waar ik maar niet aan kan wennen is die lange perioden van vrijwel donkere dagen en het slechte weer. Ik probeer het mijn stemming niet te laten bepalen, wat voor mij vrij moeilijk is, maar ik weet niet of ik daar ooit aan kan wennen. De trip naar Amerika kwam dus op het exact juiste moment. Maar tegelijkertijd vind ik daar dan weer niet die ongelooflijke mooie natuurlijk die je hier overal hebt. Voorlopig ben ik hier nog niet klaar’.