John Sykes (Tygers Of Pan Tang, Thin Lizzy, Whitesnake, Blue Murder) overleden

Bij Tygers Of Pan Tang speelde hij mee op Spellbound en vervolgens ook op Crazy Nights en hij gaf de band een impuls met zijn frisse en flitsende gitaarspel dat de Tygers ineens meer aandacht leverde dan daarvoor. Goed, de verandering van zanger speelde eveneens een rol, maar je kunt gerust zeggen dat er hier voor de eerste keer sprake was van een Sykes-effect: met grote doses energie geïnjecteerde solo’s, speels en assertief en goed voor strak riffwerk. Hellbound van dat eerste album laat horen hoe fris fruitig en heavy de Tygers met John klonken en Mirror van datzelfde album laat horen dat John ook subtiel kon spelen.
Vanuit Tygers Of Pan Tang stapte John over naar Thin Lizzy. De band was al met Snowy White bezig met de opvolger van Renegade, maar Johns voorganger was een beduidend minder flamboyante gitarist dan de band gewend was en het kwam dus nooit tot afronding van dat album met Snowy. Met John in de gelederen kreeg Thin Lizzy meer dan een oppepper: Thunder And Lightning werd het hardste album dat de band ooit opnam en dat had, naast de voorkeur van Chris Tsangarides, ook veel te maken met de bepaald niet geringe capaciteiten van John.
Het titelnummer dendert uit de startblokken en het zeer strak gedrumde This Is The One zet de zegetocht van John voort maar nergens komt zijn talent zo naar voren als in Cold Sweat. Kijk en luister maar naar deze live opname:

De band ging, ondanks de hernieuwde aandacht op afscheidstournee en daar is Life Live een fraaie documentatie van. Ja, het was duidelijk de hardste versie van Thin Lizzy, maar dat neemt niet weg dat het spel van de gitaristen als een huis stond. En, ten tijde van die tour, met name het spel van John. Scott Gorham was weliswaar onderweg naar het stoppen met stimulerende middelen, maar daar was hij nog niet.
Na het stoppen van Thin Lizzy kwam John terecht bij Whitesnake. Dat ging niet helemaal vanzelf: David Coverdale moest meerdere malen met John in gesprek, hij wilde Phil niet zomaar alleen laten en vond de muziek niet per se inspirerend. Maar toen hij van Coverdale de vraag kreeg zijn prijs te noemen, noemde John zo’n onwaarschijnlijk bedrag dat hij feitelijk verwachtte het nooit te krijgen: dat gebeurde echter wel. En zo nam hij opeens een nieuwe versie op van het album Slide It In dat voor de Verenigde Staten een andere productie moest krijgen dan de Engelse versie. De twee versies van het album klinken wezenlijk anders en natuurlijk hoor je dat ook in de solo’s van John.
Met Whitesnake begon hij ook aan de opnames van hitalbum 1987, maar het gesternte was niet gunstig voor de combinatie Coverdale-Sykes. Eerder was Cozy Powell al opgestapt na botsingen met Coverdale en hoewel de combi Coverdale-Sykes tot fraaie nummers kwam, ging het in de samenwerking toch mis. Voor Whitesnake het meest succesvolle album met krakers als Still Of The Night, het mierzoete Is This Love en natuurlijk ook het van Sykes-effect doortrokken Crying In The Rain waarvoor David Coverdale John wel heel dankbaar mocht zijn.
Na zijn vertrek bij Whitesnake startte John zijn eigen band: Blue Murder. En dat was bepaald geen klein bier. Met veelgevraagd bassist Tony Franklin en drummer Carmine Appice bracht hij in 1989 het gelijknamige debuut uit en liet meteen ook horen waar hij vocaal toe in staat was, zoals je kunt horen in Valley Of The Kings.
Commercieel gezien was de band geen succes en na het eerste album nam een nieuwe line-up de opvolger op. Dat was voor een belangrijk deel ook de bezetting van het derde album, een live album. Hoor je nu live opnames van de eerste bezetting met de uiterst sterke bezetting en een fraaie samenzang, dan kun je alleen maar bedenken hoe goed concerten van deze line-up waren. Al is de kwaliteit ervan niet per se goed te noemen, het is zeer de moeite waard om te zien waar deze line-up toe in staat was.
In 1994 gingen John, Scott Gorham, Darren Wharton en Brian Downey, met Marco Mendoza (met wie John samenwerkte in Blue Murder) weer touren onder de naam Thin Lizzy. Het was voor de Thin Lizzy fans veelal een fijn weerzien, de band bracht je een avond vol Lizzy-nummers met John op zang die de geest van Phil goed in de nummers wist te leggen. Het live document One Night Only ving de sfeer van die eerste tours voortreffelijk. Er vonden line-up veranderingen plaats die de band meer en meer metal lieten klinken en John stopte in 2009 er dan ook mee omdat hij zich weer wilde richten op het maken van eigen muziek.
Na de verschillende releases van Blue Murder en rondom tours met Thin Lizzy nam John ook nog muziek onder eigen naam op. Met band. In die band dus ook leden van Blue Murder die met hem op het tweede en derde album speelden. Onder zijn eigen naam zocht hij zeker op zijn laatste uitgebrachte album meer de breedte op, maar altijd, altijd was er de rock. Dat hoorde je ook terug op de paar nummers die hij nog uitbracht in 2021.
Het ogenschijnlijke gemak waarmee John speelde, zijn echt flitsende en frisse spel, was zonder meer onderscheidend voor de gitaarheld die hij voor velen was. Vingervlug, melodieus en net zo goed thuis in melodie als in strak riffwerk. De hardrock- en heavy metalwereld verliest met John een dijk van een gitarist, een gedreven zanger en een rocker in hart en nieren. De onderstaande versie van Thin Lizzy’s klassieker Black Rose (Roisin Dubh) is stevig, laat tegelijkertijd John wel heel erg in zijn element horen en zien.

En toen was het ineens 20 januari 2025 en kwam het bericht dat John overleden was. Na een strijd tegen kanker die hij niet kon winnen, diende het einde zich, voor velen onverwacht, aan. Dank je wel, John voor alles wat je op rockgebied hebt betekend. Rust zacht.