Jeff Beck, de Britse meestergitarist die zeer nadrukkelijk zijn eigen geluid had en velen inspireerde om de gitaar op te pakken, is op 78-jarige leeftijd vrij plotseling overleden. Jeff had een zeer indrukwekkende loopbaan. Na het vertrek van Eric Clapton trad hij, op aanraden van Jimmy Page, toe tot The Yardbirds. Hij nam in de jaren Zestig het nummer Beck’s Bolero op  met Keith Moon op drums, John Paul Jones op bas, Jimmy Page op tweede gitaar en Nicky Hopkins op piano. Het was een vroege stijlkaart van de diversiteit die Jeff in zijn spel wist te leggen. In 1966 trad ook Jimmy Page toe tot de Yardbirds en er bestaan nog opnames van beide gitaristen samen aan het werk.

Na het verlaten van The Yardbirds scoorde hij een solohit met Hi Ho Silver Lining waarna hij zijn eigen Jeff Beck Group oprichtte. Die band kende verschillende incarnaties. De eerste bezetting van de Jeff Beck Group bestond naast Jeff uit Rod Stewart, Ronnie Wood en Micky Waller. Met hen bracht hij debuut Truth uit dat een heerlijk rauw rockend geluid had en dat verplichte kost is voor liefhebbers van Jeff. Dat geldt onverkort voor het daarop volgende Beck-Ola dat ook nog eens onderstreept wat een geweldige rockstem Rod Stewart had. De eerste incarnatie van de band viel uit elkaar en rond het eind van de jaren Zestig werd er zowel binnen Pink Floyd als binnen de Rolling Stones gedacht om Jeff in de respectievelijke bands op te nemen. Voor die laatste band werd Jeff ook echt benaderd. Na audities uiteindelijk pas in 1974 besloten Jeff en de Stones dat de muziekstijlen teveel verschilden.

Na herstel van een heftig ongeluk vormde Jeff opnieuw een band, deze keer met Bobby Tench, Max Middleton, Clive Chaman en Cozy Powell. Het geluid van deze incarnatie was geheel anders dan de eerste bezetting. Nu was er meer een mix te horen van soul, jazz en rhythm ‘n blues. Met deze band nam hij nog een tweede album op waarna de band ook ontbonden werd. Jeff werkte vervolgens samen met Tim Bogert en Carmine Appice in Beck, Bogert & Appice. Het album dat deze supergroep samen opnam, bevatte ook een opname van Superstition, bekend van Stevie Wonder, maar in feite het resultaat van een jam tussen Wonder en Beck dat Stevie ook had aangeboden aan Jeff Beck. Dat werd van dit album ook het meest succesvolle nummer.

Jeff nam hierna een instrumentaal album op, Blow By Blow dat laat horen hoe geweldig zijn spel is en dat ook tekenend is voor de manier waarop hij zijn muzikale ontwikkeling inzette. Zijn eigen koers varend, alhoewel zeker ook geïnspireerd door Billy Cobham’s album Stratus waar hij Tommy Bolin hoorde spelen, sloeg hij, ook op vervolgalbum Wired, een brug tussen rock en jazz en maakte zich dat helemaal eigen. Hoe wezenlijk de invloed van Cobham en Bolin was, blijkt uit het feit dat Stratus tot in 2022 op de setlist van Jeff stond. In 1976 jamden Bolin en Beck ook samen. Het laatste concert dat de vroeg overleden Bolin ooit speelde, was in het voorprogramma van Jeff.

In de jaren ’80 bracht Jeff minder albums uit dan in het decennium ervoor maar Jeff Beck’s Guitar Shop verdient zeker vermelding; het was het album dat hem samen bracht met Tony Hymas en Terry Bozzio: een heerlijk album. In de jaren ’90 zagen we Jeff vooral ook samenwerken met andere artiesten, Jon Bon Jovi, Kate Bush, Beverly Craven, Paul Rodgers en met Roger Waters op diens Amused To Death album.

Die samenwerkingen gingen ook daarna verder. Jeff bracht meer electronica in zijn muziek en ging het experiment niet uit de weg, iets dat ook duidelijk hoorbaar is op You Had It Coming uit 2001. Met Emotion & Commotion uit 2010 en sterke samenwerkingen daarop met vocalistes Imelda May, Olivia Safe en Joss Stone zette Jeff zichzelf opnieuw op de kaart. Alsof dat nog nodig was, tegelijkertijd, Jeff bleef nimmer zo zeer hangen of gevangen binnen één muzikaal perspectief.

Hij was inmiddels een ruimschoots gevierd artiest, geliefd bij andere muzikanten en artiesten, opgenomen in de R’n R Hall Of Fame en met al een flink aantal Grammy’s onder zijn arm. Ook al niet per se uit op roem, viel die hem, zeer terecht ook, toch ten deel. Hoe ontzettend goed Jeff was, is wel erg mooi vastgelegd op Live At Ronnie Scott’s uit 2008, waar hij samen met topbassiste Tal Wilkenfeld, drumlegende Vinnie Colaiuta en toptoetsenist Jason Rebello speelt.

Ook Live +  uit 2015 laat zijn kwaliteiten goed tot hun recht komen. Het uit 2016 stammende Loud Hailer was het laatste studio solo album van Jeff Beck, maar hij was ook te horen op het laatste studio album van Ozzy en hij nam vorig jaar het album ‘18’ op met Johnny Depp. Dat laatste album  is onvermoed goed.

Jeff Beck overleden, wie had dat verwacht? Hij leek zich door tijd en ruimte te kunnen spelen met zijn geheel eigen speelstijl. Iconisch. Uit duizenden herkenbaar. Dat karakteristieke geluid niet meer te kunnen beluisteren, dat is iets om stil van te zijn. Zijn muzikale nalatenschap en zijn invloed zijn immens groot. Het voelt als veel te vroeg om afscheid te moeten nemen van deze gitarist die zo veel betekend heeft voor de muziek. Rust in vrede, Jeff en dank voor alle prachtige muziek die je met ons deelde.