Met de dubbele verzamelaar Watermelon Man zijn de belangrijkste opnamen van de bij leven reeds legendarische jazzman Herbie Hancock verzameld. De verzamelaar beslaat de eerste 2 decennia uit zijn carrière. Een mooiere gelegenheid is er niet om te vieren dat Hancock dit jaar 70 wordt.

(Veel te weinig ruimte om zijn glansrijke carrière te omschrijven maar een kort overzichtsverhaal mag hier niet ontbreken)

Reeds vanaf zijn eerste solo album Takin’ Off was duidelijk dat toetsenman/componist Herbie Hancock een heel grote zou gaan worden. Hij had zijn sporen verdient in zijn samenwerking met Donald Byrd en Coleman Hawkins en werkte daarnaast ook met Oliver Nelson en Phil Woods. Hij werd al snel door het gezaghebbende Blue Note getekend en nam daarvoor het album Takin’ Off op. De eerste, zoals hij zelf zegt, commerciële compositie die hij opnam was Watermelon Man. Een jaar na het verschijnen van het album nam percussionist Mongo Santamaria, in wiens band Hancock ooit Chick Corea als toetsenman verving, de compositie ook op (Corea verving Hancock grappig genoeg in een later stadium weer bij Miles Davis). In een naar 3 minuten ingekorte en ritmischer versie behaalde hij er een enorme hit mee. In de daarop volgende jaren speelden honderden artiesten de compositie en werd het een ware jazz evergreen (een perfecte titel voor een Hancock verzamelaar derhalve).

Hancock’s carrière schoot vanaf dat moment alle kanten op. Op basis van zijn debuutalbum kwam hij in het zicht van Miles Davis die hem in zijn tweede (en misschien wel beste) kwintet liet spelen. Met Davis vond Hancock zijn eigen stijl, door jazz met klassieke elementen te verrijken. Ondertussen nam hij voor Blue Note nog tal van albums op, zowel op eigen naam als wel als gastmuzikant bij bevriende jazzmuzikanten. De bekendste Blue Note albums zijn Maiden Voyage en Empyrean Isles. Hij begon in de jaren zestig ook met het maken van soundtracks. Een van de eerste en belangrijkste was die voor Blow Up van de fameuze Italiaanse filmmaker Michelangelo Antonioni.

Gedurende de jaren 70 en 80 vond Hancock zichzelf steeds weer opnieuw uit. Hij startte de fameuze Headhunters, liet zich soms meesleuren door de muzikale ontwikkelingen (Rock It), speelde albums vol met pop, funk en disco invloeden, nam dan weer deel aan vette jazzkwartetten en quintetten. Hij startte ook VSOP waarvan een tweede versie zowel Wynton als Branford Marsalis in zijn gelederen had. Hij bleef zichzelf en zijn publiek steeds weer verbazen. Voor de filmmuziek van de Bertrand Tavernier film Round Midnight won hij een Grammy.

De jaren 90 en 00 stonden in het teken van de herontdekking van zijn grote talent. Hij dook weer diep de jazz en later ook de acid jazz in, liet jonge muzikanten in zijn band spelen en doorbreken naar een groot publiek. Ontdekte de muziek van Gershwin opnieuw en vond in de muziek een fijne jazzy gloed die op het album The Joni Letters een ideale vorm vond en wederom terecht met een Grammy, dit maal voor beste pop album, werd bekroond.

De verzamelaar Watermelon Man, een samenwerking tussen Blue Note/EMI en Columbia/Sony, is een door jazzkenner Hans Mantel samengestelde dubbellaar die vooral muziek uit de eerste 2 decennia Hancock bevat. Natuurlijk mogen daar het titelnummer, Cataloupe Island (die de basis vormde van de grote hit Cantaloop van het DJduo US3, electro hit Rock It en het weergaloze Maiden Voyage niet op ontbreken. Leuke aanwinst op CD1 is daarnaast een interview met Hancock zelf die vertelt over het ontstaan en de impact van Watermelon Man. Een fijne dubbellaar die een mooi zicht geeft op het grote nalatenschap van Herbie Hancock.