“Have you heard, dear brother?” klinkt er in het slotnummer van doorbraakalbum Tres Hombres van ‘that little ol’band from Texas. Een nummer waarin de mannen op hun manier gospel laten klinken met toen al referenties aan de hemel. Mooi hoe het nummer meerstemming klinkt en hoe de baslijnen van Joseph Michael ‘Dusty’ Hill de solide basis vormen van het nummer. Billy Gibbons speelt er zijn prachtige partijen om heen, maar het is de bas van Dusty die de groove vangt. Net als op het openingsnummer van het album, net als op alle albums van de band. Nu is de gebaarde bassist er niet meer, hij overleed in zijn slaap.

Dusty trad toe tot de band vlak voor ZZ Top hun debuut ZZ Top’s First Album opnamen. En hoewel de eerste twee albums toen misschien nog geen massa’s op de been brachten, werd er ook op die langspelers de basis gelegd voor het ZZ Top geluid, de Engelse bluesrock en Amerikaanse southern rock van eind jaren Zestig, begin jaren Zeventig vermengd met de beleving van droogte, de eenzame verlatenheid van de woestijn, de lokroep van bier, spiritualiën, vrouwelijk schoon en een in- en in- Amerikaans geluid. Of je nu de desolate opening neemt van Old Man op het debuut, de stoere riff aan het begin van Just Got Paid op Rio Grande Mud of dat prachtige loopje dat La Grange onsterfelijk maakt, je kunt het niet missen, het is het geluid van een verhaal, het is het geluid dat je aan een Amerikaanse film kunt verbinden en het is bovenal zo typisch ZZ Top.

Met La Grange van Tres Hombres scoorde de band hun eerste hit. Maar hun echte doorbraak kwam in 1979 na enkele jaren stil te hebben gelegen met het album Degüello. Dat was ook het moment dat Dusty en Billy voor het eerst hun baarden zo lang droegen en het iconische plaatje van de band met de Stetson hoeden het beeldmerk van de band werd. Het album bracht de mannen zeker aan de andere kant van de oceaan meer bekendheid maar de bom sloeg helemaal in toen ze in 1983 Eliminator uitbrachten. Het is het album waarop de band zich laat horen op de top van hun commerciële kunnen. Met de videoclips die voor de band misschien al net zo van belang waren als hun geluid, scoorden ze wereldwijd successen met krakers als Gimme All Your Lovin’, Sharp Dressed Man, Legs. Rock met een swingfeel? En dat op een album dat in de kern wel het geluid van de band in zich draagt, maar dat tegelijkertijd ver weg is van desolate eenzaamheid. De naam ZZ Top werd met het album internationaal definitief gevestigd en opvolger Afterburner pakte nog eens op vergelijkbare manier uit. De rock meer en meer verpakt in wegwerpverpakking. En bluesrock? Dat was helemaal ver te zoeken. Hier sprak toegankelijkheid, Vegasrock, als je het zo wilt noemen, maar ver weg was de bluesrock, het donkere, ver weg de woestijn, de roep van de wildernis. Vanzelfsprekend voldoende markt hiervoor. Maar was het ook waar het hart van de band zat?

Met Recycler ging het geluid al enigszins terug naar de roots. Enigszins. Antenna was al weer een stapje verder terug in de richting. Maar ZZ Top knalde weer echt als vanouds, in muzikale zin, met La Futura en liet de wereld horen dat je ook met meer dan veertig dienstjaren nog steeds messcherp en vuig kunt klinken. Na de inspirerende albums uit de jaren Zeventig, de successen uit de jaren Achtig en de zoekende albums van de jaren Negentig en verder, was daar ineens weer het licht. Frank, Billy en Dusty maakten met La Futura gewoon een dijk van een album.

Mannen die wisten waar Abraham de mosterd haalde, mannen die je niks wijsmaakte. Die niet hoefden te spelen voor het geld, maar vooral ook omdat ze er zin in hadden. En zo was het ook nu in 2021. gewoon on the road. Dusty was enkel en alleen even uit de tour gestapt om naar zijn heup te laten kijken. As you do. Om daarna weer bij zijn twee maatjes aan te sluiten. Meer dan vijftig jaar al samen. Dat is niet niks. En toen kwam het bericht dat Dusty zomaar plots in zijn slaap overleden was. De man die nooit om veel vroeg en vooral zijn werk verrichtte als de bassende maat van Frank en Billy. Hij is niet meer. Zijn muziek blijft bij ons. En vergeet ook niet dat je hem nog wel eens in een film voorbij kunt zien komen. Ook dat was iets dat hij deed zoals hij was. Dusty Hill, een bassist van formaat die steeds zich zelf bleef, mooi hoe hij met Frank Beard de groove bepaalde van ZZ Top. Rust zacht, Dusty.

In onderstaande clip zien we de band live aan het werk voor WDR’s Rockpalast, met zang van Dusty: