×

Nieuws

19 januari 2010

EBBA Awards: statement Europees publiek voor Winston en Milow

Geschreven door: Angelique van Os

Het was een drukke dag voor de Belgische sensatie Milow, alias Jonathan Vandenbroeck. Hij had het aan het einde van de dag dan ook wel zichtbaar gehad met al die journalisten die hem voor de camera plukten of hem voor de zoveelste keer naar zijn succes omtrent Ayo Technologie vroegen. Aan de andere kant genoot hij zichtbaar van alle aandacht; als winnaar van de EBBA krijg je volop Europese belangstelling en erkenning. Dit is niet zomaar een Award voor de singer-songwriter: “We staan hier vanavond met z’n tienen en het is een statement dat het publiek ons in Europa weet te vinden. Voor mij persoonlijk betekent het een bevestiging dat mijn muziek in het buitenland gewaardeerd wordt. Dat het verder gaat dan een ‘one hit wonder’. Ik heb echt waardering gekregen voor mijn gehele album, Coming Of Age, en daar ben ik erg trots op.”

Blijvend succes

Die waardering wordt bevestigd wanneer Milow een paar uur later de Publieksprijs tijdens de live-show overhandigd krijgt. Verder vervolgt hij: “Het is een bizar jaar geweest, waarbij ik alle hoofdsteden zo’n beetje herontdekt heb. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik heb niet de illusie dat dit een blijvend succes is. Het kan zo omslaan wanneer publiek en met name radiostations zich focussen op andere stijlen en trends. De muziekgeschiedenis herhaalt zich immers telkens weer, met terugkerende trends. Nu is er voldoende en brede belangstelling voor singer-songwriters, ik denk dat deze artiesten, zoals ik zelf, binnen een paar jaar uit de gratie vallen. Dan zijn mensen er op uitgekeken en of draait de radio andere muziek. Voor mij is het belangrijker dat mijn publiek me trouw blijft. Hopelijk blijven mensen naar mijn concerten komen en of kopen ze een T-shirts of andere merchandise. Ik geniet dus waar ik kan.”

Het succesverhaal van de zevenentwintig jarige Milow is bekend, hij kreeg afgelopen zomer een Europese hit met zijn bewerking van Ayo Technologie, dat oorspronkelijk een R&B hiphop nummer is van rapper 50 Cent, Timbaland en Justin Timberlake. Een song met een totaal andere lading (het gaat voornamelijk over seks) en perceptie, dan de versie van Milow. Dat was natuurlijk ook de grap, hij wilde het liedje dusdanig bewerken dat het een enorm contrast opleverde. Inmiddels is hij de grootste export artiest van België en wordt ook gewaardeerd met eigen repertoire.

Zijn optreden en winst van de EBBA kan deuren openen naar Groot Brittannië en mogelijk ook de Verenigde Staten. Zijn album en singles zijn daar nog niet uitgebracht. Achteraf maar goed ook, meent hij terugblikkend: “Ik heb me het afgelopen seizoen puur gefocust op (West)Europa. Als ik me ook op de VS en Engeland had gericht, had ik in Europa daarvoor optredens moeten laten schieten. Ik heb me nu in mijn eigen tempo kunnen ontwikkelen.”

Daarnaast bleek de tekst van Ayo Technology not done te zijn voor Brits publiek, ondanks het grote contrast van de versie van Milow, met andere interpretatie en sfeer van de tekst. Wel heeft hij een buzz gekregen via blogs. De singer-songwriter vindt het wel een uitdaging om door te dringen in Engeland en de USA. Er ligt nu een basis in de Benelux, Frankrijk en Duitsland, waar hij zijn carrière stap voor stap wil blijven ontwikkelen.

Milow is inmiddels voor de derde achtereenvolgende keer op Eurosonic te zien. Opvallend is dat ondanks de drukte hij zelf zoveel mogelijk de touwtjes in handen wil houden. Hij heeft zijn beide albums in eigen beheer uitgebracht. “ Ik wil de inhoudelijke kwaliteit blijven bevorderen. Binnen de Benelux regelt ik alles zelf, daarbuiten heb ik contact met andere labels/platenmaatschappijen waar ik licentiedeals mee afstem. In 2010 ga ik me volledig richten op het schrijven van een nieuw albummateriaal en het uitbouwen van Europese tournees in Duitsland, Spanje. Ik bekijk alles zo veel mogelijk van moment tot moment. Komend jaar ziet er veelbelovend uit.”

Fransman

Ook de Britse Charlie Winston heeft een succesvol jaar achter de rug. Opvallend is dat wanneer zijn naam valt, negen van de tien keer gedacht wordt dat de singer-songwriter een Fransman is. Dat heeft te maken met zijn ongekende populariteit in Frankrijk, terwijl hij in zijn eigen land relatief onbekend is. “Nou, het valt wel mee hoor. Zo bekend ben ik niet in Frankrijk, dat maakt de pers ervan”, zegt hij bescheiden. De eigenzinnige Winston ziet er ook wel enigszins Frans uit met een eigenzinnig zwart hoedje en classy jaren 30 look.

Het succes kwam daar onverwachts, toen de song Like A Hobo van zijn tweede album Hobo gebruikt werd als jingle voor de prime-time show, Le Grand Journal. De plaat werd vorig jaar januari daar ge-released bij het label Atmospheriques en geproduceerd door Mark Platti (bekend van onder meer David Bowie). Hobo belandde in de top van de (download) charts en was binnen no time platina.

Wie bekend is met de achtergrond van Winston zal niet verbaasd zijn over het succes. De Brit komt uit een zeer muzikaal nest, van ouders met folk roots, tot bekende broer Tom Baxter. Ook zuslief Vashti Anna is musicus. In hoeverre had Winston er iets aan dat zijn familie hem voorging in succes? “Het heeft me erg geholpen, je begrijpt elkaar beter omdat je in hetzelfde schuitje zit. Ik kan er over praten, zonder dat ik de situatie hoef uit te leggen. Ik had nooit gedacht dat ik zo succesvol zou worden. Toch, voor de duidelijkheid, daar draait voor mij niet om. Het is een cliché, maar het gaat om de kwaliteit van de muziek, niet om een celebrity te zijn. De muziek die ik maak en bijbehorende dingen die ik doe voeden mijn ziel. Dat probeer ik stabiel te houden en het is natuurlijk fantastisch dat wat ik doe het publiek zo aanspreekt.”

Yes-man

De muzikant staat ook bekend als ‘Yes-man’, wat met name verwijst na een periode uit zijn studietijd. Tijdens zijn opleiding aan het conservatorium in Londen, schreef en arrangeerde hij van alles voor iedereen: van de BBC Concert Orchestra tot reclame tunes en speelde daarbij veelal alles zelf in op bas, piano, percussie en zang. Tijdens die periode volgde hij overigens een heel ander pad: “Ik was bezeten van jazzmuziek, vooral Coltrane, Roland Kirk en Miles Davis waren mijn helden. Ik voelde een bepaalde vrijheid. Er waren geen regels en hokjesgeest. Tenminste dat dacht ik, totdat ik besloot om een geweldige jazzpianist te worden. Ik kwam steeds meer mensen tegen die jazz als een soort formule (dus toch binnen bepaalde kaders) zagen, waardoor ik mijn passie ervoor verloor. Ik heb het losgelaten en nu ik mijn eigen weg vind, gebruik ik uiteraard wel elementen uit die periode in mijn muziek. Maar weg met de hokjesgeest! Vandaar ook mijn song No Boxes. “

Winston komt in 2003 in aanraking met de excentrieke Peter Gabriel, waarmee hij op tournee gaat. “Ik kende Peter al via zijn dochter Melanie, waarmee ik bevriend ben. Daardoor praten we nooit echt over wat we doen. Soms geeft hij zijn mening over een liedje van mij of een hint, maar meer dan dat niet. Het was te gek om met hem te mogen toeren. Ondanks dat onze muzieksmaken nogal verschillend zijn, heb ik veel van hem geleerd. Vooral van zijn live-performance.”

Verschuiving

Het is onduidelijk waarom de Brit nog niet in eigen land is doorgebroken. Hij speelt al enige tijd met een Franse bassist en drummer, maar zijn eigentijdse – Engelstalige- songs zijn aanstekelijk genoeg om op de nationale radio gedraaid te worden. Inmiddels is er een lichte verschuiving zichtbaar, meent hij. De BBC heeft hem in zijn vizier en misschien opent het winnen van een EBBA meer deuren voor de toekomst. Winston is in ieder geval een tevreden mens die vooral geniet van alle momenten. Dat was zichtbaar tijdens het piano intermezzo met Jools Holland tijdens de live show, als een dag later in een bomvol Huize Maas tijdens Eurosonic. Behoorlijk hees van weinig slaap en de nodige drank, overtuigde Winston met zijn aanstekelijke mix van bluesy uptempo folk songs, waarbij verschillende atmosferen de toon zetten en de mondharmonica als een rode draad door het repertoire loopt.

Overigens waren Winston en Milow een van de weinige interessante winnaars van de EBBA Awards. Onze ‘eigen’ Esmee Denters zette een gelikt optreden neer, waarbij de boxen het publiek omver bliezen en haar overgeproduceerde Get Me Outta Here overtuigde niet met liveband. Zelf kwam ze vocaal ook tekort, ondanks dat ze door koortjes op tape werd ondersteund. Er waren een aantal excentriekelingen die wat meer boeide, zoals de Zweedse Jenny Wilson en de Franse Sliimy. Over het algemeen had de uitreiking een (te) hoog TMF gehalte en kregen de artiesten te weinig tijd om zich echt te bewijzen. BBC persoonlijkheid Jools Holland, probeerde tevergeefs enige pit en humor in de show te gooien, maar de winnaars moesten zich aan een strak geregisseerde show houden, dus los kwam het niet. De gezichten ontspanden zich na afloop meer tijdens het bezoek van prinses Maxima, wat een hoop beveiliging vereiste en onrust opleverde bij de pers die zich aan het strakke protocol moest houden. Voor Charlie Winston en Milow was het vooral een gezellig onderonsje van ervaringen uitwisselen en babbelen over koetjes en kalfjes met Hare Majesteit. En proosten op die Europese toekomst die voor hen nog meer grenzen kan overschrijden.