High South is niet ontstaan uit vier vrienden die na een paar jaar oefenen op de middelbare school eindelijk doorbreken als ze al in de dertig zijn. Zanger-gitarist Jamey Garner werkte in de afgelopen jaren als muzikant eerst in New York, daarna een aantal jaren in Nashville.

“Uit New York ken ik Mark Copely, onze slide-gitarist, uit Nashville Dillon Dixon (akoestische gitaar),” vertelt hij aan Written in Music. “Toen ik met de Oostenrijkse producer Christian Seitz aan het praten was over mijn muzikale plannen voor een band met vier mooie stemmen, kwamen hun twee namen al snel boven.”

In Kevin Campos werd een vierde mooie stem gevonden. Het kwartet dat in 2010 bij elkaar kwam, had afzonderlijk van elkaar al heel wat kilometers op de teller. “We zijn allemaal actief geweest op alle terreinen: zingen, schrijven, produceren, in bandjes en als sessiemuzikanten.”

Dat het bij elkaar zetten van vier ervaren rotten niet meteen het vereiste’ bandjesgevoel’ hoeft op te leveren, heeft menige halfgeslaagde ‘supergroep’ in het verleden al bewezen. Bij dit viertal was de klik er volgens Garner relatief snel dankzij een gemeenschappelijke voorkeur voor ‘harmonies’ en countryrock. “Ik ben een enorme Eagles-fan,” is zo’n beetje het eerste wat Garner zegt. Zelf durft hij de vergelijking tussen zijn eigen band en zijn grote voorbeelden niet zomaar te maken, dus het helpt dat Mark Knopfler, in wiens Londense studio het meeste materiaal voor debuutplaat Our Way Back Home werd opgenomen, bij het horen van de opnamen zei: ‘Jullie lijken de Eagles wel’.

Dat compliment klinkt terecht als je luistert naar de samenzang op de plaat, die inderdaad weinig te wensen overlaat. Maar de muziek van The Eagles had wel vanaf het begin meer lagen dan alleen de mooie lovesong. Zodra The Eagles een beetje aan het succes konden ruiken, trokken ze al de parallel tussen het sterrendom en de positie van de outlaws, de vrijgevochtenen, maar tegelijk vogelvrijen in het Wilde Westen van de Verenigde Staten.

Dergelijke ‘diepe’ beschouwingen ontbreken (nog) in het werk van High South. De band is voor alles op zoek naar een mooie song. Als het lukt, schrijven ze die zelf. “Ik had graag een heel album zelf willen volschrijven,” zegt Garner. “Maar tegelijkertijd zijn er zoveel mooie songs die beslist opgenomen moeten worden.”

Op Our Way Back Home zijn nu vijftien nummers te vinden, waarvan de bandleden er aan zeven (mee-)schreven. Bij de overige acht zitten enkele nummers die al tot bovenin de Amerikaanse country-hitlijsten kwamen, The Breath You Take bijvoorbeeld, in Europa nauwelijks bekend, in The States een een hit voor countrygrootheid George Strait. “Ik hou van alle muziek die uit het hart komt en dat geldt zeker voor country. Goede country.”

Dat countrymuziek in de VS veel groter is dan in Europa, is Garner zich terdege bewust. “It’s huge over here.” Tegelijkertijd benadrukt hij dat dit genre de afgelopen jaren (weer) een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt, nadat het een tijdlang als reactionaire muziekstijl werd weggezet.

Het album van High South klinkt als de plaat die je als Europese toerist op wil hebben staan als je in Californië met je autoraampje en het schuifdak open langs de kust rijdt: Geen zorgen aan je kop, lekker rijden met muziek waarmee je lekker kunt meeneuriën of –zingen.

Never thought I’d find her
Now I’m standing right beside her
She don’t even know
The way I feel about her

Bewaren we die diepere lagen maar voor thuis, als het weer herfst is.

Garner is overigens de eerste om te erkennen dat de High South-plaat op en top Amerikaans klinkt. “Toch zitten er meer Europese invloeden in ons dan je misschien verwacht. Ik ben zelf afkomstig uit Illinois, waar een heel grote Duitse gemeenschap zit, waar de invloed van hoempa-muziek heel groot is.”

Wellicht ter geruststelling: de Tiroler-sound ontbreekt op Our Way Back Home. Dat de plaat werd opgenomen in Londen, is niet te horen via muzikale invloeden die de band daar opgedaan zou kunnen hebben. “We zijn daar vooral met ons eigen werk bezig geweest. Maar er zit zeker ook een Europese invloed in de repertoirekeuze en de manier waarop de plaat is gemixt. Ons A & R-team bestaat voor een deel uit Europeanen. En ik ben zelf dol op de British Invasion,” verwijst Garner naar de lawine aan groepen die in navolging van The Beatles in de jaren zestig Amerika veroverden, van The Animals tot Manfred Mann en van Jimi Hendrix tot The Yardbirds. Hoe Amerikaans de plaat ook mag klinken, er zit genoeg ‘Europa’ in zijn hart, wil Garner maar zeggen.

Opmerkelijk tot slot: de plaat bevat vijftien tracks, waarvan de laatste twee, Erase en All You Ever Needed, zijn betiteld als bonustracks.

Waarom? “We willen ons publiek graag iets extra’s geven.”

Maar als de plaat gewoon vijftien nummers had geteld, zonder dat stempeltje ‘bonus’, had niemand het gevoel gehad van een cadeautje. En opvallend anders dan de rest klinken ze ook niet. Een sigaar uit eigen doos?

“Okay, I see what you mean.”

Tracklisting Our Way Back Home:

1. Our Way Back Home (intro)
2. Now
3. The Breath You Take
4. Sweet Simplicity
5. What About Now?
6. One Night At A Time
7. I See Sky
8. The Best Is Yet To Come
9. Love Ain’t Through With You Yet
10. She Is
11. I’d Rather Miss You
12. Love On
13. My Way Back Home

Bonus Tracks:

• Erase
• All You Ever Needed