Na het uitbrengen van de aanstekelijke plaat De stad vermoedt iets gaf Pieter Bon al aan dat hij met zijn volgende album weer meer experiment zou opzoeken. Dat was niet zo verwonderlijk aangezien de voormalige zanger van MAM natuurlijk al decennia regelmatig buiten het gangbare popidioom opereert.

Vorig jaar was er de uitbundige, brutale single Poespas. In het afgelopen voorjaar, toen de impact van corona zich scherp begon af te tekenen, was er de indringende video en experimentele muziek van De verzetting van het even, de spannende titelsong van het album. Hierna duurde het nog wel even voordat de plaat helemaal kon worden afgerond (niet alleen in Nederland werd werk verricht door Bon, producer Bob Gaulke, oude bekende John Nuyten en diverse muzikale kompanen, ook in Lissabon en Rio de Janeiro).

De verzetting van het even is een bont en prikkelend luisteravontuur geworden. Meute, de derde single, doet ergens nog wel aan de late MAM denken maar tekstueel is deze uptempo mix van pop, rock en electro van deze tijd; je kunt het thema moeiteloos op 2020 plakken. Meer elektronica/EDM komt voorbij in het lekker dreinende Misschien en het eerdergenoemde Poespas.

Bon laat op de overige tracks horen volop omringd te zijn geweest door inspiratie en overtuigt hier het meest: Zwierend (inclusief een gesampled Hongaars orkestje) werd gevoed door melancholie en wat goede glazen, Wandelen ademt Europese klassieke sferen maar heeft ergens een Afrikaanse zweem, Dan is een slepende rocktrack die smaakvol wordt ingekleurd tot iets dat meer is dan dat alleen. Vandaan, nachtelijk en onder huid kruipend, profiteert van spannend akoestisch gitaarwerk en trekt ons mee op Bons reizen van Tilburg naar Afrikaanse steden.

De verzetting van het even blijkt een veelkoppige, multi-instrumentale samenwerking en dat is hoorbaar. Zo speelt Fay Lovsky mee op Mijs, een verfijnde parel en verfraait een trompet het fijne Tack, een dromerige track die zich laat beluisteren als zacht opborrelende jeugdherinneringen.

Met dit nieuwe album levert Pieter Bon een mooie staalkaart van zijn kunnen af. Hopelijk ziet hij kans om de plaat in de toekomst ook een fysieke release te gunnen. Het is in ieder geval leuk om te zien dat Tom America, zijn grote inspirator bij MAM, (net) te zien is op de hoes. Die hoes is een collage van 1982 en het heden. En de muziek, die is een puike mix van alles wat zich heeft gevormd in al die jaren daartussen.