×

Recensie

Jazz

09 oktober 2018

Wolfgang Muthspiel

Where The River Goes

Geschreven door: Dick Hovenga

Uitgebracht door: ECM Records

Where The River Goes Wolfgang Muthspiel Jazz 4 Wolfgang Muthspiel – Where The River Goes Written in Music https://writteninmusic.com

Wat een fijne gitarist is Wolfgang Muthspiel toch! Where The River Goes is een prachtig vervolg op het uitstekende Rising Grace van twee jaar terug.

De kracht van dat album lag zeker bij Muthspiel zelf, maar zijn band, met daarin Brad Mehldau (piano), Larry Grenadier (bas) Ambrose Akinmusire (trompet) een Eric Harland (drums), was natuurlijk ook om van te watertanden. Voor Where The River Goes kreeg hij dezelfde groep muzikanten bij elkaar.

De chemie van hun samenspel krijgt op Where The River Goes een heel sterk vervolg. Met hun klasse als instrumentalisten, de ervaring van het vele samenspelen en een daardoor ontstane open sfeer om weer met iets heel moois op de proppen te komen, heeft het nieuwe album een intentie, drive, urgentie en emotie die heel goed aanvoelt.

Muthspiel schreef wederom het leeuwendeel van de composities (Mehldau leverde het sterke Blueshead aan) op maat geschreven voor deze band. Soms vergeet je bijna dat het om gitarist Muthspiel gaat, zo sterk drukken de andere muzikanten met hun spel een stempel op de composities. De kracht van Muthspiel zit hem in momenten waarop hij dan wel doorpakt en met zijn sfeerrijke spel de composities weergaloos inkleurt.

Binnen de band zijn het vooral Akinmusire en Mehldau die met hun fraaie spel net wat prominenter in het geluid zitten. Vooral Akinmusire is in topvorm. Durf en klasse maken zijn spel immer tot een lust voor het oor. Zo heerlijk vrij spelend en zowel melodieus als dwars tegen de melodie in, bepaalt hij naast Muthspiel de sfeer op het nieuwe album.

Muthspiel zelf is in absolute topvorm op Where The River Goes. Zijn spel, zowel elektrisch als akoestisch, is vloeiend en warm. Luister toch naar hoe mooi zijn spel is in de eerste drie composities met Clearing als fascinerend hoogtepunt. Op het wel heel fraaie Buenos Aires laat Muthspiel vervolgens alleen op de akoestische gitaar, weer eens horen wat voor geweldig gitarist hij is. De met heel mooie tango-elementen doorvlochten compositie is een van de hoogtepunten van het album.

Ook de Mehldau-compositie Blueshead hoort daartoe. Opgezet om te improviseren laten alle vijf de muzikanten maar weer eens horen hoe fantastisch ze kunnen spelen en hoe respectvol ze naar elkaar zijn. Muzikanten die elkaar niet alleen de ruimte geven hun solo’s te spelen maar in hun spel aanmoedigen tot de grootse hoogten te gaan, dat maakt jazz immer bijzonder. Deze band heeft daar een nieuwe ideale vorm in gevonden. Met het erg mooie, door Muthpsiel akoestisch gespeelde, Panorama sluit het album fraai af.

Hoewel het album de naam van Muthspiel draagt is Where The River Goes een absolute group effort. Dat iedereen graag met elkaar wil spelen en nieuwe muzikale wegen wil ontdekken werd met Rising Grace al optimaal duidelijk. Where The River Goes is het excellente vervolg daarop.



  1. Where The River Goes
  2. For Django
  3. Descendants
  4. Clearing
  5. Buenos Aires
  6. One Day My Prince Was Gone
  7. Blueshead
  8. Panorama