Erg mooi dat op de 2018-editie van Brussels Jazz veel ruimte is voor de Britse jazz. De jazzscene daar barst echt uit zijn voegen van het talent. Volledig terecht dus om ook nog eens een speciale UK Night te doen ook, met ook nog eens twee bands die met hun laatste albums in de top van onze jaarlijst van 2018 stonden. Het was een wederom volledig uitverkochte avond en de sfeer was uitstekend.

Saxofonist/rapper Soweto Kinch mocht in de benedenzaal de aftrap geven en deed dat met een erg lekkere set. Bijgestaan door bassist Nick Jurd en drummer Will Glazer vond Kinch als snel een fijne klik met het publiek. Niet alleen zijn geloopte sax-partijen en uit de computer getoverde soundscapes, radiofragmenten en toetspartijen, maar zeker ook zijn interactie met het publiek. Het maakte hem een uitstekende eerste keus voor de avond.

De meeste composities die hij speelde waren van zijn tweede album Nonagram, waarbij hij op de helft van het concert de uitleg, het album is gebaseerd op een wiskundige, meetkundige verkenning die ‘als muzikaal tegengif’ geldt om de wereld op een andere wijze te zien, naar raps vertaalde. Opvallend dat toen de sax even terzijde werd gelegd en de sociale wantoestanden in de wereld een plek kregen, de sfeer nog warmer werd. De compassie tussen muzikant en publiek nog groter.

Maar de terugkeer op de sax was verpletterend met een niet alleen heerlijk uitbundig spelende Kinch maar vooral een ongelooflijk over de drum heen buitelende Glazer, die maar weer eens heel duidelijk maakte een van de meest opvallende en ritmische drummers van Engeland te zijn. Kinch sloot af met een spontane freestyle waarbij de letters van Brussel, door het publiek per letter naar een verwijzing van de stad gezet, door Kinch en kompanen naar een uitbundig slot van het concert werden gebracht. Erg fijn trio, zeer innemende frontman. Graag snel terug op welke plek in de lage landen dan ook!

In de grote zaal was het daarna tijd voor de mannen van Portico Quartet. De mannen uit Oost-Londen die vorig jaar met Art In The Age of Automation zo’n geweldige terugkeer aan het muziekfront beleefden, hadden er veel zin in en speelden een bevlogen set die dwars door hun oeuvre heen liep. Startend met Endless, die briljante opener van het nieuwe album sloten ze daar gelijk maar met Ruins, de klapper van het meesterwerk Portico Quartet (hun derde album), op aan. Je moet maar durven.

Portico Quartet blijft een vreemde eend in de bijt met het geluid van de hang (het percussie-instrument dat bestaat uit twee op elkaar geplaatste sferische schalen van staal) als referentiekader waarbij ingenieuze ritmes vanuit de drums en elektronische percussie vermengd tot een glansrijk geheel, een in galm gehangen sax, vervreemdende toetsen en de prominente partijen vanuit de contrabas en tegenwoordig steeds vaker elektrische bas, de basis vormen. Een meesterlijk tegelijk warm geluid weet de band in haar composities te creëren.

Met een opvallende trits songs van hun tweede album Isla (zoals die geweldige titeltrack) en het meesterwerk Portico Quartet, waren het toch de tracks van het nieuwe album die het hart volledig raakten. Met een weergaloze versie van het ronduit briljante Luminous Beam als hoogtepunt in de set. Wat heerlijk om de band na een korte onderbreking (geen album lijkt op een normale bandmanier tot stand te komen bij ze) weer zo gretig op het podium terug te zien. En wat fijn om een publiek te zien dat de uitdagende muziek van de band zo enthousiast en open tot zich neemt.

In de lobby was het daarna groot feest met saxofonist Binker Golding en drummer Moses Boyd, alias Binker & Moses. Dat ze op hun twee uitgebrachte albums, waaronder het vorig uitgebrachte pracht dubbelalbum Jouney To The Mountain of Forever, al aangaven voor energieke jazz te gaan, lieten ze dat op het lobby-podium nog maar eens heel duidelijk zien en horen. Wat een energie en klasse. Golding heeft een lekker vol saxgeluid en durft het aan om met een schurend en dwars door de lobby heenslingerend geluid alle aandacht van het publiek te trekken. Boyd duikt daar met druk drumwerk volledig bovenop. Als ze daarna dan met een super swingende track overheen duiken is het publiek gelijk overwonnen.

Ongelooflijk wat deze twee mannen in sound live voor elkaar krijgen. Je mist echt geen ander instrument. Met zijn tweeën zijn zij een volledig band, hebben daar ook de volledig energie van. Een mooie setlist met genoeg werk van hun debuut en veel van hun tweede album maakten het optreden in de lobby een buitengewone ervaring die het publiek fraai in de ban hield. Een heerlijk dynamisch optreden dat het einde van een legendarische Brussels Jazz avond betekende.

Foto: Olivier Lestoquoit