×

Concert

02 juli 2019

Jazz Montréal 2019

Stacey Kent overtuigt met orkest op Montréal Jazz

Geschreven door: Dick Hovenga

Tjonge, het kan niet op in Montreal. In het grote complex dat Place des Arts genoemd wordt en dat in het hart van de stad ligt, zitten niet alleen Salle Wildrid-Pelletier (de zaal waar onder meer Melody Gardot speelde) en het al net zo grote Théâtre Maisonneuve (waar onder meer Madeleine Peyroux speelde), maar ook nog eens het prachtige Maison Symphonique, de nieuwste van de drie grote zalen. Met een interieur fantastisch in het hout gezet en met een akoestiek die echt waanzinnig mooi is. Waar je dus gelijk alle bands wilt zien die er op Montreal Jazz te zien zijn als je de allereerste tonen hoort van het orkest dat op het podium achter zangeres Stacey Kent en haar band staat. Kippenvel.

De oorspronkelijk uit New Jersey afkomstige, maar al lang in Engeland wonende Kent maakte met haar laatste album I Know I Dream al een mooie orkestrale stap. Vanavond herhaald ze deze in volle glorie. Dus met een volledig orkest achter haar band.

De muziek die Kent al jaren maakt en speelt en waar ze zeer populair mee is geworden is die van de melodieuze, relaxte jazz met bossa en samba elementen. Het is de stijl die ook het best op haar stem aansluit. Ze zingt in een wat lome stijl zonder al te veel octaaf- en volumeveranderingen en is daardoor voor een groot publiek toegankelijk. Daarnaast spreekt ze net zo gemakkelijk in het Engels, Frans als Portugees zodat ze zich vele muziek snel eigen maakt.

Haar keuzes in songs liggen vooral in de ballades en deze weet ze steeds weer met heel slimme arrangementen naar een mooie hoogte te tillen. Haar albums, ook met haar eigen band onder leiding van haar man/saxofonist Jim Tomlinson, klinken altijd uitermate verzorgd en aanstekelijk. Juist ook doordat ze volop uit de Brazilian Songbook put, met Edu Lobo en natuurlijk Jobim als helden, en daar steeds de perfecte songs op haar stem gesneden materiaal op uitzoekt.

Stacey KentVanavond is de set van het concert vrijwel volledig gebaseerd op datgene wat ze op I Know I Dream liet horen. De meeste songs van dat album komen voorbij en juist ook doordat de sound echt geweldig is, komen de emoties van de song prachtig over. Al was haar keuze om Jacques Brel’s Ne Me Quitte Pas, in de door Rod McKuen vertaalde If You Go Away versie, ook in de set op te nemen niet de meest verstandige. Het is een song die zich zo niet leent voor een jazzy versie. Daar is de tekst veel te heftig en Jacques Brel’s versie (en ook de al net zo geweldige Engelse versie van Scott Walker) te overweldigend en doorleefd voor.

Dat Kent een ster binnen het jazzfirmament is geworden blijft een apart verschijnsel. Heel veel podiumuitstraling heeft ze niet en haar bewegingen zijn wat houterig, vooral als de bossa of samba inhaakt wordt dat nogal zichtbaar. Maar ook vanavond is ze uitstekend bij stem en alles klinkt loepzuiver en warm. En ze is zoals altijd enthousiast, betrekt het publiek optimaal bij de verhalen die ze in de songs vertelt en juist die toegankelijkheid maakt haar voor het publiek zo beminnelijk. Daarnaast klinken band en orkest vanavond bloedmooi.

Voor een ieder die Kent met orkest in optima forma wil zien is deze setting de allermooiste. In Maison Symphonique klonk ze op haar allermooist en allerwarmst.