De muzikale wegen van het Zwitserse trio Plaistow zijn onvoorspelbaar. Met het uit twee lange tracks bestaande album Lacrimosa weten ze opnieuw vol in het hart te raken met muziek die net zo onvoorspelbaar als puur is.

Lacrimosa is een gigantische aanwinst te noemen binnen het aanbod in de hedendaagse jazz. Al moeten we het woord jazz in deze niet al te serieus nemen. Met Johann Bourquenez op piano, Cyril Bondi op drums en Raphael Ortis op bas heeft Plaistow dan wellicht op het eerste zicht een jazztriobasis. De muziek die de mannen spelen heeft echter al net zoveel links met electronic, minimalisme en post- en progrock en is daarom niet echt binnen een genre te plaatsen.

Het titelstuk heeft een waanzinnig mooi vanuit de piano opgezet intro. Zes minuten lang verrukkelijk pianospel van Bourquenez voordat de melodie abrupt wordt afgebroken en met in de klankkast van de vleugel afgedempt spel doorgaat, waarna de compositie met stuwend basspel en drumwerk super fascinerend verder wordt uitgebouwd. Gedrieën brengen de muzikanten de compositie, als in trance zijnde, naar een nieuwe dimensie die met veel variatie naar een climax wordt gebracht. Absoluut onnavolgbaar en prachtig tegelijk, deze titeltrack.

Cube, de andere compositie op dit album, is al net zo intrigerend en waanzinnig mooi in opbouw. Nu vanuit het ritme – met zowel drums als bas en gedempt pianospel – opgezet en van daaruit met uitzinnig drumwerk en breed uitwaaierend pianospel, met het sustainpedaal vol ingedrukt, via een bizar, volledig vervreemdend tussenstuk, naar een fraaie climax gespeeld. Dat Cyril Bondi een volledig originele drummer is die binnen het raamwerk van de compositie volop de ruimte pakt die hij krijgt is al net zo adembenemend als de manier waarop pianist Bourquenez dat doet in de titeltrack.

Bizar goed album dit Lacrimosa. Een absoluut hoogtepunt is dit muziekjaar en een trio om nu wel heel goed in de gaten te blijven houden.